5 september
We hebben goed geslapen afgelopen nacht. De balkondeuren konden open blijven zodat het lekker doorwaaide. We hadden geen plannen, omdat Trudie zich nog niet optimaal voelde. Dus eerst maar ontbeten en koffie gedronken. Om 10.00 uur reden we naar Santa Severina. Dit is het dorp waarop we uitkijken vanuit onze hacienda en wat bovenop een berg ligt. Een bezoek aan het kasteel en het museum was hier het doel. We kregen een rondleiding door een gids, deze sprak alleen geen engels dus waren we als enigen aangewezen op de engelse teksten bij alle bezienswaardigheden. Jammer, want een gids verteld het allemaal wat luchtiger. Om 13.00 uur sloot de boel en moesten we vertrekken. Inmiddels was onze maag al aan het knorren dus een bezoek aan een bar voor een broodje en koffie was geen sinicure. Ter plaatse planden we een rit in de omgeving met een bezoek aan een bergmeer Lago Ampollino. Dit meer lag op 1240 meter hoogte. De rit er naar toe was spannend omdat we een behoorlijke hoogte moesten overbruggen. Rustig rijden was het relaas, het was zondag zodat het erg rustig was op de weg. De temperatuur liep snel af van 32 naar 17 graden en het was erg bewolkt. We kunnen de temperatuur aflezen in de auto. Na ruim twee uur rijden via circa 64 haarspeldbochten hadden we een afstand gereden van circa vijftig km en kwamen we aan bij het meer. Heel bijzonder met een schitterend uitzicht. Ook liepen er veel koeien die van die bellen om hadden wat wel een romantisch gevoel gaf. We voelden ons net Heidie und Hans. Omdat het er niet warm was reden we na twintig minuten weer door. We moesten vervolgens de berg weer af en onderweg reden we bijna een horde geiten omver. Deze liepen in een zeer onoverzichtelijke bocht. Gelukkig kon je niet zo hard rijden, maar schrikken doe je toch. Ook dit keer hebben we weer enorm moeten lachen vanwege een bijzonder voorval. Er liepen verscheidene zwerfhonden. En twee van die honden zaten aan elkaar vast, laat ik maar zeggen de ene was blind en de andere duwde hem naar huis. Trudie merkte op, want ze kon het schijnbaar niet goed zien; kijk een Siamese tweelinghond. Nu ik reed bijna van de weg af van het lachen. Ach meneer, de humor ligt op straat. Rond vijven waren we weer ‘thuis’. Even lekker zwemmen en om 20.30 uur gingen we eten in Santa Severina.

6 september
We stonden vanmorgen op met onweer en de regen kwam met bakken naar beneden. Niet verwonderlijk want het dreigde de laatste dagen al. Vandaag stond een bezoek aan een grote stad op het programma dus hitte hadden we eigenlijk niet nodig en Trudie is nog steeds niet de oude. Crotone een plaats aan de oostkust zouden we onveilig maken. We gingen om 9.15 uur op weg en reden via de provinciale weg rechtstreeks op ons doel af. Een uur later reden we de stad binnen. Het was een drukte van belang maar we vonden snel een P van parcheggio. De stad maakte op ons een niet al te grote indruk. Saai zonder enig spoor van gezelligheid. We hielden het dan ook snel voor gezien. Nog wel even op zoek naar een Internet point ,die na enig speurwerk snel was gevonden maar bleek gesloten. Nou ja, dan maar uitstellen tot morgen. Toen we terugliepen naar de auto en nog  wat inkopen deden in een supermarkt was daar tegenover ook een Internet point waar zelfs koffie kon worden gedronken. Nu dat was kat in het bakkie. Het bleek een heel snelle verbinding waar we erg blij mee waren. Op de agritourismo type ik de tekst kant en klaar op de laptop en zet het vervolgens op een USB stick die we dan meenemen. Scheelt een hoop tijd en geld. Nadat we klaar waren liepen we naar een pier in zee om daar een roombroodje op te peuzelen. De bedoeling was om opnieuw een kijkje in de omgeving te nemen. Wederom een ander deel van Calabrië. Eerst reden we naar een kaap, Capo Rizzuto geheten. De weg er naar toe was alles behalve mooi. Er straalt niets vanaf dus hier onze vakantie doorbrengen zullen wij nooit doen. Aangekomen bij de kaap hadden we een mooi uitzicht op zee echter je moet de omgeving wegdenken. De Italianen hebben de omgeving omgetoverd in een vuilnisbelt en vieren er vervolgens vakantie. Wat een rotzooi. Het wrange is, dat deze omgeving op de kaart staat als natuur reservaat. Maar ja, wij interpreteren wel meer zaken anders dan de Italianen. Snel weg hier en maar weer het binnenland in. We waren nog niet van de snelweg of een heel jong zwerfhondje had ons hart alweer gestolen. Eenzaam liep het voor de auto uit echter toen we stopten rende het snel een weiland in om niet meer terug te komen. Vervolgens kwam er een schaapsherder aan met wel honderd schapen. De man sprak mij aan maar doordat hij maar twee tanden had verstonden we er geen snars van. Voor hetzelfde geld was het chinees. Toen maar weer verder. We kwamen in een heuvelachtig landschap terecht wat er erg vreemd uitzag. Het leek erg op duinen. Niet echt thuis te brengen en erg dor maar wel mooi om te zien. We passeerden het dorpje Cutro maar omdat het siësta was, was het er erg rustig. Na nog enkele kleine plaatjes te zijn gepasseerd arriveerden we in Schandala, een klein bergdorpje wat we ook van de azienda kunnen zien. Hier hebben we de benen gestrekt en weer even heerlijk gelachen. Er was een kerk, meer een bouwval waar aan de voorzijde grote inhammen zaten waar ons inziens vroeger beelden in hadden gestaan. Trudie wilde dat ik in één van die inhammen ging staan echter ik moest hiervoor wel twee meter omhoog klimmen met alle gevolgen van dien. Maar het lukte zodat St. Frederik vereeuwigd werd. Na dit avontuur reden we terug en waren  om vijf uur weer terug op de agritourismo.