15 september
We gingen vandaag heel vroeg uit bed. Het was half zeven. Niet echt een vakantietijd maar wil je wat dan moet je wat. Een bezoek aan de Eolische eilanden stond vandaag op het programma en de cruise hadden we dinsdag al geboekt. De Eolische eilanden bestaan uit een negental vulkanen ten noorden van Sicilië en zo’n 60 km uit de westkust van Calabrië en vallen bestuurlijk onder Sicilië. Bij helder weer kun je de Stromboli zien liggen echter dat is deze week nog maar éénmaal gebeurd. Ons bezoek stond gepland aan de eilanden Vulcano, Lipari en Stromboli. De boot haalde ons op, op het strand in Capo Vaticano. Dat vonden we wel vreemd want na een bezoek, eerder deze week aan het strand, hadden we gezien dat er geen steiger was. Maar ja, we zouden wel zien. Om 7.30 uur stonden we met nog enkele anderen op het strand te wachten. De boot kwam uit Tropea. Rond kwart voor acht kwam er om de bocht van de kaap een grote snelle boot die gewoon een stukje het strand op vaarde. Aan de voorzijde zat een loopplank die werd uitgeschoven zodat we vanaf het strand zo aan boord liepen. Er zaten al veel mensen op de boot en met ons erbij zaten er volgens de Hollandse reisleidster zo’n 200 man aan boord. Aan boord moesten we betalen echter wij hadden al een gedeelte vooruit betaald. Ik (Fred) had meteen alweer aansluiting. De cruise kostte 45 euro p.p. Dat wisten we, echter nu kwam er weer een euro p.p. bij voor, naar ik dacht de bagage. Achteraf zij de reisleidster dat het voor toeristenbelasting was. Dit was allemaal weer erg onduidelijk als je denkt dat het een all in prijs is. Nadat iedereen was ingestapt vaarde de boot met gemak weer achteruit, met zijn jet-aandrijving. Wij hadden plaats genomen op de punt voorop de boot lekker in het zonnetje in de wind. De boot voer 26 knopen wat behoorlijke snel was. Hij ging dan ook als een speer over het water. De 60 km hadden we in twee uur overbrugd. Het eerste eiland was Vulcano. Hier staat een actieve vulkaan echter minder bekend dan de Stromboli. De vulkaan is actief omdat hij op hetzelfde plateau en aardscheur ligt als de Stromboli die ook nog steeds actief is. De Eolische eilanden zijn zo’n 200.000 jaar oud dus in aards tijdsbegrip nog erg jong We waren er om 9.40 uur en de toeristen werden los gelaten. Je kon een klein stadje bezoeken of een termaal bad bezoeken met zwavel en wij weten hoe dat ruikt. We hadden 90 minuten voordat de boot weer zou vertrekken. Een mooie wandeling bracht ons bij een binnenmeer wat heel idyllisch was. Er zijn geen witte zandstranden maar alles is git zwart. Om 11.20 uur vertrokken we naar Lipari het grootste vulkaaneiland zonder werkende vulkaan maar wel met kraters. Na een korte tocht arriveerden we hier rond het middaguur. Hier stond een bustocht op het programma. Moest natuurlijk ook weer apart worden betaald. Ze weten het hier wel te brengen want dat zeggen ze niet vooraf. Maar ja, wat moet je anders op zo’n eiland. Een mooie bustocht bracht ons bij mooie panorama’s op de eilanden Alicudi en Fulicudi welke wel bewoond zijn maar waarvan de laatste geen elektra heeft. Een hotel heeft kortgeleden de deuren geopend en wordt verlicht door kaarsen. Wel romantisch maar erg primitief. Alle eilanden hebben geen eigen watervoorziening. Dit wordt door grote vrachtschepen vanaf de wal gebracht. De huizen die hier gebouwd zijn, zijn kubusvormig en het dak is omrand en schuin aflopend. Dit is om het regenwater op te vangen wat vervolgens in aluminium tonnen loopt voor consumptief gebruik. Op dit eiland is nog een puimsteenindustrie waar nog zo’n 150 mensen in werken. Dit is de eerste steensoort die door een vulkaan wordt uitgepuugd. Zuurstofrijk steen wat door de structuur enorm licht is. Er zijn meer plaatsen in de wereld waar dit wordt gedolven echter Lipari kan niet meer concurrerend werken vanwege de loonkosten. Om 14.20 uur vertrokken we naar Stromboli. Dit was een dik uur varen. Rondom de Stromboli lagen nog enkel kleine onbewoonde eilanden zeg maar enorme rotspartijen die rechtovereind staken uit zee wat erg mooi was. De vulkaan werkt nog en er komt rook uit de kraters. Toen wij voorbij vaarden ontplofte er ook iets wat een enorme rookpluim teweeg bracht. Trudie grapte dat de kapitein een afstandsbediening had en hier op drukte ter vermaak van de toeristen, ha,ha ha. De boot meerde aan bij enige dorpje wat hier ligt. We konden hier zwemmen. Het was een zwart kiezelstrand met zwart zand en net of je in de potgrond lag. Een vreemd fenomeen. Het water was kristalhelder en samen met de donkere bodem gaf dit een bizar gezicht. Om 17.20 uur vertrokken we weer naar Capo Vaticano De terugreis ging sneller omdat de Stromboli dichter bij het vaste land lag. Rond 19.00 uur waren we weer op de vaste wal. We hebben de ondergaande zon vanaf de boot gade geslagen wat fantastisch was. Een schitterde dag waarop we terug kunnen zien. Morgen passen we op de hond van de buren. De buurvrouw had de reis reeds voor haar alleen geboekt wat ons ter ore kwam. Dit vonden we erg sneu en omdat we toch niets speciaals zouden gaan doen boden wij dit maar aan. Wij werden door hun gevraagd voor de koffie en borrel wat erg gezellig was. Aankomende zaterdag reizen we weer naar huis. Het reisverslag zal ik dan ook thuis afronden. Voorzover tot nu toe onze reisavonturen.

16 september
Lekker uitgeslapen, tot 9.00 uur. Uitgebreid ontbijt want we zouden vandaag niets doen alleen op de hond van de buren passen. Rond 11.00 uur vertrok ik, Fred, naar de dependance het reis bureau van Enotria want ik mocht daar even gebruik maken van de Internet verbinding, wat we erg op prijs stellen want de Internet cafés liggen niet voor het opscheppen. Even met Pascal, de hostess, gebept over koetjes en kalfjes. Toen ik weer terug naar ‘huis’ ging kreeg ik namens Lex de directeur van het reisbureau nog een fles wijn en de hartelijke groeten. Geweldig. We moeten zeggen dat de reis ons goed is bevallen en we van een heerlijke tijd en goede verblijven hebben genoten. Na thuiskomst had Trudie lekkere broodjes gemaakt met Callipo tonijn. Dat was een verassing. Het weer zou omslaan want er hing boven de bergen veel bewolking, maar de zon scheen nog steeds. Nadat we flinke wandeling met Wando de hond hadden gemaakt, een erg lieve hond vertrokken we nog voor een paar uurtjes aan het strand. Om 16.00 uur nog wat boodschappen en terug naar huis. Onderweg belde onze buren, Ron en Betty op dat zij ons uit eten wilde nemen. Dat wilden we niet want dat vonden we een beetje te gortig. Vervolgens boden zij aan om dan thuis op pizza te trakteren, waaraan we dan maar toegaven. Zij waren zo blij dat wij op de hond paste en wilde een blijk van waardering geven. Na thuiskomst maakte nog een wandeling met de hond en die is meteen maar bij ons gebleven totdat de buren weer thuis kwamen. We hadden nog meer dan een pond biefstuk liggen dus die heb ik maar gebakken en hebben we samen rond vijven nog op zitten peuzelen. Heerlijk zitten lezen echter de zon was weg en over zee was noodweer onderweg want je hoorde het donderen. Rond zeven uur waren de buren thuis en nadat zij zich hadden opgeknapt zijn we pizza gaan halen. Ondertussen had Trudie de tafel gedekt, de lekkere Ciró wijn erbij en een echt Italië gevoel. We hebben met elkaar een heel gezellige avond gehad en lagen rond 23.30 uur in bed.