Eindelijk is de vakantie begonnen. Trudie was al vrij op donderdag en ik op vrijdag. Het duurde nog tot woensdag voor we vertrokken. Gedurende de vrije dagen hebben we ons wel vermaakt maar het was toch heerlijk dat het al woensdag was. Roderick bracht ons woensdagmorgen naar Schiphol. Om 4.30 uur ging de wekker. Beiden onrustig geslapen maar dat zal wel door de spanning komen. Douchen, aankleden en om 5.20 uur vertrokken. We arriveerden daar twintig minuten later. Inchecken op Schiphol ging snel. Onze vlucht zou om 6.55 uur vertrekken zodat we nog even tijd hadden om de boel te verkennen op de buy-fly afdeling. Niets gekocht, maar we hadden dan ook niets nodig. Het vliegtuig van Alitalia stond gereed bij gate B18 wat we vonden. Schiphol is wat dat betreft erg duidelijk. Om 6.20 uur konden we boarden, onze plaats snel gevonden. Omdat het de eerste lijnvlucht is naar Milaan was deze vol. We hadden goede plaatsen. Lekker bij het raam dus mooi zicht, na circa 400 km. Het vliegtuig vertrok met 10 minuten vertraging maar dat mocht de pret niet drukken want volgens de piloot zouden we op tijd in Milaan zijn. Nu dat was ook zo. Onderweg hadden we tot de Eifel dichte bewolking en vervolgens boven Zwitserland helder weer zodat we een formidabel uitzicht hadden.

In Milaan, waar we om 8.35 uur aankwamen, was het noodweer. We moesten een klein stukje door de regen lopen naar een gereedstaande bus die ons naar de terminal bracht. De wachttijd was een uur. Deze vlucht vertrok 20 minuten te laat, om vervolgens wederom op tijd in Lamezia Terme te landen. Het weer was lekker, 26 graden dus de trui kon wel uit. Snel de koffers halen, dit nam niet al teveel tijd in beslag want we waren het enige vliegtuig, een short lunch en op naar de autoverhuurder. Ook hier werden de formaliteiten snel afgehandeld zodat we rond 12.30 uur met de auto op weg gingen richting Altomonte. We kregen een Renault Clio 1.2, niet echt een auto van het kaliber, snel de heuvel op, d’r af ging wel. Ook de stoelen zijn niet erg ruim bemeten, gezien de omvang van onze achterste passen we er maar net in. Volgens ons zijn deze stoelen gemaakt voor personen uit Zuid Europa die toch iets kleiner zijn dan wij Noord Europeanen. Maar ja, veel keuze laten ze je niet en Trudie wilde niet dezelfde auto als vorig jaar wat ik me wel enigszins voor kan stellen. Toen reden we een Nissan Micra, maar die reed wel als een speer. Rond 15.30 uur, na eenmaal verkeerd te zijn afgeslagen arriveerden we bij La Farnie, ons eerste verblijf voor de komende drie nachten.

Na een warm welkom, eerst koffie en even naar de Supermercato voor water en wat andere verfrissingen. Ook hebben we het plaatsje Altomonto aan een nader onderzoek onderworpen en we moeten zeggen het is een wonderschoon dorp. Het ligt zoals veel plaatsen in Italië op een berg vanwaar je een fabuleus uitzicht hebt. Om 20.15 uur gingen we eten. Zoals een goede Italië-ganger betaamt, de eerste avond naar de pizzeria om van een ovenheerlijke echte Italiaanse pizza te genieten met een salade verde. Om 21.30 uur waren we weer terug. Nadat Fred nog snel even een stukje schreef, Trudie genoot van een wonderschone sterrenhemel lagen we rond 22.30 uur in bed.

2 september
De wekker stond vandaag op 8.15 uur maar we waren een uur eerder al wakker. Een onrustige nacht. De warmte en de vreemde omgeving lagen hieraan ten grondslag. Na het douchen schoven we om 9.00 uur aan voor het ontbijt, Italiaans wel te verstaan. Dus een paar droge broodjes als vroege kaakoefening, wat zoetigheid en koffie waar je recht van overeind stond. Nou ja, we kregen in ieder geval wat binnen en de rest vullen we onderweg wel weer aan. Er waren nog vier Hollanders echter deze waren vandaag voor het laatst zodat wij weer de enigen op de azienda waren. We hadden deze dag gereserveerd voor een bezoek aan Belvedère waar Trudie in het ziekenhuis had gelegen. Van Altomonte reden we richting het noorden. We moesten een pas over, om bij de kust te komen. Via een schitterende route, waar onze Renault bijzonder op de proef werd gesteld, reden we naar San Donato de Ninea. Op weg hierheen hadden we ons een four Wheel drive gewenst. Volgens de kaart was het een begaanbare weg echter sommige stukken waren eigenlijk voor de Clio niet te berijden. Gelukkig was het een huurauto dus gaan met die banaan. In dit stadje had de tijd stil gestaan. Wat ons bezighield, was waar deze inwoners hun geld mee verdienden. In de verste verte waren geen steden en volgens ons was hier ook geen werk. Onze eerste indruk was dat het er erg arm was. Of dit daadwerkelijk zo was weten we niet. Het was een dorp met veel kleine straatjes wat het erg romantisch maakte. Het uitzicht was groots. Het maakte op ons grote indruk. Na het nuttigen van een heerlijke cappuccino vertrokken we weer alvorens we de auto nog van een parkeerplaats af moesten halen die we via en afrit, wat wel een ski piste leek naar beneden hadden gereden. Maar nu, moesten we hem echter weer omhoog rijden en met een 1.2 motortje hoopten we dat dit zou lukken. Trudie wilde niet in de auto zitten dus die wachtte boven. Nou het lukte maar ter nauwer nood. Vervolgens reden we door onherbergzaam gebied naar de kust. Een bijzonder mooie rit. Om half twee arriveerden we in Belvedère. Een mooie stad gelegen op een berg. Een bezoek aan het ziekenhuis en een wandeling door de stad maakte grote indruk op ons, zeker gezien de omstandigheid dat we nu in een heel andere situatie verkeerden. Erg vreemd allemaal. Vervolgens reden we naar Belvedère Maritima. Dit lag aan de kust. We reden langs het hotel waar Fred had gelogeerd. Een kilometer of tien verder lag het plaatsje Diamante. Volgens de gegevens was hier heel apart ijs te koop. Het zogenaamde peperijs (peperonigelato). Dus op zoek naar die tent. Na een speurtocht door het dorp vonden we de gesloten ijssalon, nou ja, dan maar naar de buren. Laten die het nu ook verkopen. Fred hield het liever bij een traditioneel ijsje maar Trudie moest proeven.

Het advies van de salon luidde; peperijs en karamel samen was de combinatie. Nou, het ijs brandde letterlijk en figuurlijk je ‘bek’ uit. Maar ja, je moet het gegeten hebben deze lokale specialiteit. Vervolgens reden we terug naar het hotel waar Fred had gelogeerd. Daar parkeerden we de auto en liepen naar het strand. Heerlijk even zwemmen en zonnen in de glasheldere Thyreense zee. Na deze heerlijke afkoeling moesten we toch zo zoetjes aan de terugreis weer aanvangen want om 20.30 uur zouden we dineren op de Azienda en we hadden nog zo’n 80 km voor de boeg. Ook de terugreis verliep weer via een bergpas die 950 meter hoog was. Het reed bijzonder leuk maar het schiet niet op. Gemiddeld reden we 40 km/u. Ik vroeg aan Trudie of er geen andere weg was anders had ik het bange vermoeden dat we niet eens op tijd voor het ontbijt zouden zijn. Na enig speurwerk moesten we na het overbruggen van de pas iets omrijden om uiteindelijk weer op de auto snelweg te komen en waren uiteindelijk om 19.30 uur op de agritourismo en op tijd voor het diner. Rond 20.15 uur werd het diner opgediend. We waren de enige gasten. Een viergangen diner volgde. Het voorafje bestond uit stukjes kaas, worst, brood en plakjes Italiaanse groente waar we de naam niet van weten maar de vingers likten we erbij af. Toen pasta, overheerlijk en daarna vlees met groente. Het vlees was apart, erg droog en het leek op wat wij een blinde vink noemen. Het was doorgebakken rosbief. De groente leek op spinazie (agrassie) maar dan anders. Uit beleefdheid aten we maar wat op maar daar bleef het dan ook bij. Als toetje meloen. We hebben toch heerlijk gegeten. Het is inmiddels 23.00 uur dus bedtijd. We zitten nog heerlijk op de veranda, het is op de krekels na bijzonder stil en nog 23 graden. Hopelijk slapen we vannacht beter.