3 september
Na een goede nachtrust zaten we rond 09.00 uur weer aan het ontbijt. Hetzelfde als gisteren maar vandaag hadden we kaas, wat we gisteren hadden gekocht bij de supermercato. Na het ontbijt stond een bezoek gepland aan de Grotte delle Ninfe. Dit was van horen zeggen iets speciaals en lag bij Cherchiara, een plaatsje op zo’n zeventig k. vanaf de agritourismo richting het noordenoosten. We vertrokken om 10.15 uur en reden via de autostrada, die hier nu nog gratis is, op ons doel af. We klommen uiteindelijk weer naar zo’n 650 meter. Het was een grandioze route met gigantische mooie uitzichten. De omgeving is werkelijk fabuleus met enorme hoge bergen tot 2500 meter afgewisseld met groene heuvels. Waar je hier op moet letten zijn de summiere aanwijsborden, zodat je al snel iets voorbij bent gereden zonder dat je er erg in hebt. Zo ook nu dus. Je rijdt ergens in de middle of nowhere, geen enkele andere auto die je tegenkomt en vervolgens rij je het stadje Cherchiara binnen. We waren dus al te ver. Dit dorp is uitgangspunt voor vele wandeltochten, je kunt er abseilen en in de winter skiën. Het ligt aan de rand van het enorme natuurgebied Del Pollino wat op de wereldranglijst van beschermende gebieden staat. In het dorp sprak ik, dacht ik een Italiaan aan, echter het was een heuse Hollander. Na enige aanwijzingen moesten we weer terug rijden. Rond het middaguur kwamen we hier aan. Omdat we dachten dat het een grot was waar je in werd rondgeleid, trokken we de bergschoenen aan en namen we een warme trui mee. Wat wel opmerkelijk was, was dat het erg druk was gezien de aantallen auto’s echter we niemand waren tegen gekomen op de route. Naarmate we de entree naderden zagen we mensen in een groot zwembad. Sommigen hadden een vreemde grijze kleur. Al snel kwamen we erachter dat het een termaal bad was waar je, je in kon smeren met modder en kon zwemmen in het gezonde badwater. Nu daar stonden we dan met de bergschoenen en onze truien. In mijn onschuld informeerde ik nog bij de kassa op z’n gebroken Italiaans waar de grotten waren. Nou en of er grotten waren. Zwemmen wilden we niet maar wel een grotbezichtiging. Een Italiaan nam ons bij de hand en zo liepen we door het daar aanwezige publiek naar de ingang van een ‘grot’. Het stonk er enorm naar stinkbommetjes dus er zat enorm veel zwavel. Het was meer een gat in de berg waar water uitkwam en daar waar het water instroomde werd de modder weggeschept. Ook stroomde het water stroomde naar het zwembad. Nu dat was weer een avontuur. Dan maar koffie en een piccolo lunch zodat we er weer even tegen konden. We zouden vandaag ook naar het strand gaan aan de Ionische kust. Dus Trudie de route bepaald . Uiteindelijk bij Marina di Sabari vonden we een heerlijk rustig strandje. Toch was er iets wat niet beviel. Toen we op het strand lagen kwam er eerst één man voorbij, vervolgens nog een man en zo ging het maar door .Volgens ons lagen we op een ontmoetingsplek van Italiaanse Uomo’s of hoe dat heten mag. Nu het stoorde ons niet en we zijn als Hollanders wel wat gewend. We maakten er maar grapjes over. Na enkele uurtjes heerlijk gezwommen en te hebben gezond gingen we weer op huis aan. Om zes uur hadden we een afspraak met Ninfa Nucio. Deze jonge dame had ons vorig jaar enorm geholpen gedurende de tijd dat Trudie in het ziekenhuis lag. We hadden al enkele malen met haar gemaild. We hadden afgesproken in Altomonte en zij zou ons daar met haar vriend oppikken. We zijn met hun naar de woonplaats gereden Spezzano Albanese. Dit dorp kent veel Albanese inwoners die hier enkele eeuwen terug zijn komen wonen. Zo zijn er nog enkele van deze plaatsjes in dit gebied. Hoe dit toentertijd heeft plaatsgevonden zijn we nog niet helemaal achter. Na een sightseeing door het plaatsje, kwamen we aan bij de flat. Mensen leven hier grotendeels buiten en iedereen zat ook op het balkon, of het was misschien wel afgesproken dat wij zouden komen en men deed het uit nieuwsgierigheid. Nu je kunt hier goed bonna sera oefenen want er waren veel balkons. Ninfa woont met haar moeder en twee volwassen zusters en broers op zo’n 70 m2. Woonkamer, keuken, badkamer en drie slaapkamers en natuurlijk een klein balkon. Je kunt je niet voorstellen dat je hier met vijf personen op zo’n kleine oppervlakte kunt leven waarvan de jongen ook nog geestelijk gehandicapt is. Ook moet je nagaan dat kinderen pas het huis verlaten als ze trouwen. Ninfa is 30 jaar en zal volgend jaar trouwen dus de eerste die uit huis gaat. Dus er komt wat ruimte. We hebben heerlijk in een restaurant Calabrees gegeten, echt apart. Het was vrijdag avond dus weekend en in de dorpen is het dan een drukte van belang. De hoofdstraat wordt afgezet zodat de mensen kunnen flaneren, adare an sonzo op z’n Italiaans. Wij kennen dit begrip niet en je moet het meemaken om er een goed beeld van te krijgen. Het is een enorme gezelligheid en iedereen praat met elkaar en loopt langzaam de straat op en neer met een ijsje of een drankje. Wij kenden dit al van onze eerdere bezoeken aan Italië. Na het nuttigen van een gelato brachten zij ons weer terug naar Altomonte. We hebben een geweldige gezellige avond gehad. We lagen rond middernacht in bed.

4 september
Na het ontbijt afscheid nemen van de hartelijke mensen, Carla, Carlo en hun personeel  die deze azienda leiden. Vandaag moesten we naar Santa Severina voor ons volgende verblijf ongeveer 120 km verder. We reden om 10.30 uur weg. Via de westelijk kustweg reden we naar het zuiden. Het was voor het eerst weer dat we te maken kregen met Italianen met suïcide neigingen. Het zijn verschrikkelijke weg gebruikers en we zijn natuurlijk wel wat gewend maar het blijft uitkijken. Die Spee van de politie in Nederland moet hier eens een kijkje komen nemen dan denk ik dat wij als Nederlanders zo slecht nog niet presteren op de weg. Op tweebaanswegen, iets breder dan wij in Nederland gewend zijn, wordt je gepasseerd en vervolgens wordt diegene die aan het passeren is ook nog eens gepasseerd en er zijn natuurlijk ook nog tegenliggers die dan zowat tegen de vangrail rijden. Rijden in Italië is en blijft apart. Onderweg zijn we nog twee uurtjes naar het strand geweest. We konden bijna de auto in het zand parkeren. Om 14.45 uur arriveerden we in de azienda. Weer een geweldig vriendelijke ontvangst. De agritourismo ligt tegen een berg met uitzicht op het dorpje San Severina wat op een nog hogere berg ligt. We kregen een kamer met een groot balkon en een uitzicht wat niet te beschrijven is. Dit is vakantie. Een fles koude witte wijn met kaas en olijven bezegelde ons welkom. Erg leuk en lief. We hebben vandaag niets meer gedaan heerlijk de ogen dicht in een stoel op het balkon en gezwommen in het zwembad. Trudie was de hele dag al niet lekker. Ik denk dat ze wat kou had gevat door de airco. Om half negen schoven we aan voor het diner. Het bestond zoals gewoonlijk uit 4-gangen. Trudie had weinig eetlust dus voor mij was het dubbelop. Een gedeelte van de antipasti, twee borden pasta, zes stukjes kip. Het kwam m’n neusgaten bijna uit. Toen nog een toetje wat in onze ogen leek op roomsoesjes overgoten met chocolade saus. De eerste hap was effe schrikken want het waren verse vijgen. We houden wel van gedroogde vijgen, maar verse nee. Uit beleefdheid maar wat gegeten. Trudie moest echt niet en kreeg meloen wat ze wel lekker vond. Om elf uur doken we het bed in.