11 september Vandaag was alweer het einde van ons verblijf in de agritourismo’s. Na het ontbijt namen we afscheid van signora Vittoria en de mooie azienda. Het was tevens het laatste verblijf aan de Ionische zee. We moesten verkassen naar de Thyreense zee en Calabrië van oost naar west doorsnijden. Van Guardavalle reden we langs de kust eerst een stuk zuidwaarts. We brachten nog een bezoek aan het stadje Gerace, ook wel het Florence van het zuiden genoemd. Het ligt in de noordoostelijke uitlopers van het Aspromonte gebergte op 500 meter hoogte. Het stadje is ontstaan in de 10e eeuw. We hebben een leuke wandeling gemaakt echter heel veel indruk maakte het niet, maar dat komt misschien ook omdat we ons de tijd niet gunde om hier uitgebreid rond te dolen. Van Gerace reden we eerst weer een stukje noordelijker om vervolgens via een nieuwe snelweg door het gebergte naar de andere kant van de kust bij Rossarno uit te komen. Het was een schitterende weg die grotendeels via tunnels en viaducten liep. Tijdens de rit hadden we de radio aan en zonder dat we er eerst erg in hadden luisterden we naar een Nederlandse zender. Dit bleek Sky Radio. Nadat we de file informatie hoorden bij Rotterdam en Eindhoven drong het pas tot ons door dat we zo ver van huis, Nederlands hoorden. Hoe dit kon weten we niet, misschien de hoogte waarop we reden of een satelliet. Bij het naderen van de kust was de pret weer snel over en nam een Italiaanse zender weer de overhand. De kust ziet er uit zoals bij Salerno en Napels of Ventimiglia de bloemenriviera. Bergen die uitlopen in het water, waar huizen tegen aan gebouwd zijn. Een schitterende omgeving maar erg toeristisch. Nadat we ons gemeld hadden bij een dependance van het Nederlandse reisbureau, waar we vriendelijk werden ontvangen door Pascal een jonge dame die hier de honneurs waarneemt, werden we begeleid naar ons onderkomen in Capo Vaticano, wat nog circa 10 minuten rijden was. Het is een geriefelijke en leuk huisje, zeg maar appartement dat tegen de berg is aangebouwd en het uitzicht is precies zoals de foto van het logeeradres wat op onze website staat bij de logeeradressen in Calabrië. Vanaf de veranda kijken we naar de Stromboli vulkaan en bij helder weer kun je Sicilië zien. Naast en onder ons zitten ook enkele huisjes, echter geen één is het zelfde. Via kleine paadjes en trappen bereik je het strand wat zo’n 65 meter lager ligt. Hier was het erg druk en niet groot dus niets voor ons. De strandjes behoren hier wel tot de mooiste van Italië maar hier zat je met velen op een kleine oppervlakte. Morgen gaan we maar op zoek naar de stille baaitjes die hier in overvloed zijn. We hebben wel nog wel even gezwommen in het kristalheldere water. Met het eten van een Pizza, de tweede deze vakantie wel te verstaan, sloten we de dag af.
12 september Ontwaakt op een tijdstip waarop ons het uitkwam. Heerlijk ontbeten met uitzicht op zee. De zon scheen volop en voor vandaag hadden we geen plannen. We gingen op zoek naar de stille baaitjes en strandjes. De informatie van het reisbureau gaf diverse stranden aan in de omgeving waaronder ook het strand Le Spiaggette. Een mooi rustig strand echter je moest om er te komen stevig schoeisel aan doen of een boot huren om er via het water te komen omdat het erg moeilijk te bereiken was. Zo gezegd zo gedaan. De korte broeken aan en de bergschoenen, want je weet maar nooit. De plaats van het strand was snel gevonden. De auto geparkeerd en de spullen onder de arm en op de rug. In de diepte zo’n 80 a 90 meter, we konden dat niet goed schatten, maar waar wij stonden was behoorlijk hoog, zagen we twee mensen liggen. Het paadje wat naar beneden liep was snel gevonden. Het eerste stukje ging nog wel maar we moeten zeggen dat je buiten je bergschoenen zeker een parachute nodig had en vervolgens ook nog eens geen hoogtevrees. Het pad liep zo steil naar beneden en was zo smal dat het onverantwoord was om hier langs af te dalen. Eén stap verkeert en je hoefde nooit meer naar het strand. We hebben al heel wat paadjes in de bergen belopen echter dit was voor ons de limiet. Een alternatief was er niet dus dit strand lieten we maar links liggen. We zagen vervolgens nog enkele Duitsers aan komen lopen op teenslippers en bepakt en bezakt. We hebben maar niet gewacht om te kijken of zij beneden zijn gekomen. We zijn toen naar een klein plaatsje gereden, waar het strand Formicoli lag onder aan de kust en hebben hier heerlijk gezwommen, gezond en gesnorkeld. Vanavond voor het eerst weer zelf gekookt. We hadden geen zin om hier uit eten te gaan en de Italiaanse gangen komen je op een gegeven moment ook je neus wel eens uit. Ook eten om negen uur gaat vervelen, we zijn dit niet gewend maar dat is hier in dit soort landen nu eenmaal de gewoonte. We hadden allerlei heerlijke ingrediënten uit de streek gehaald zodat Trudie een heerlijke salade had gemaakt.
De beroemde Tonno Callipo (tonijn) die hier wordt gevangen, de rode zoetige uien uit Tropea en heerlijke tomaten, olijfolie en azijn en gebakken aardappelen en een heern heerlijke tomaten, olijfolie en azijn en gebakken aardappelen en een heelijk twee mensen liggen.jk te bereiken was.lijk stukje vlees. Ons driegangendiner hebben we om zes uur opgepeuzeld.
