Dag 9
Na een redelijk goede nachtrust vertrokkenen we om 09.00u. Geen ontbijt dus onderweg broodjes croissants, yoghurt en wat zoets gekocht. Dit heerlijk opgepeuzeld aan een kleine baai bij Bromoneri (road 1715) enkele km verderop. Hier kwam ik er achter dat de sleutel van de hotelkamer nog in m’n zak zat, nou goed, die sturen we wel op. We vervolgden onze weg naar Pylos. Een prachtige route langs de kust met uitzicht op zee en zeer heuvelachtig. En paar kilometer voor deze plaats gingen we van de weg (EO9) af en reden naar de Bay of Navarino. Een prachtige baai/lagune omsloten door verscheidene langgerekte rotsen met doorgangen naar open zee. Het leek op een vulkaanmond. Hier parkeerden we de auto en hebben even heerlijk gezwommen. Pylos ligt aan dezelfde baai, een lieflijk plaatsje tegen de berg aangeplakt met een gezellige boulevard aan een klein haventje, waar het in de zomer wellicht erg druk is. De moeite waard van een bezoek. Hier deden we koffie en reden door naar Vounaria aan de andere kant van dit schiereiland. Via een prachtige bergachtige route (1715) met fantastische panorama’s en kleine dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan. Men leeft hier wellicht van de opbrengst van de olijfbomen
want daar kom je hier duizenden van tegen die vol in de olijf staan. Je zal ze moeten plukken, wat een arbeid. Hier bijna geen toerist te bespeuren wat een heerlijkheid. Zijn over een afstand van ca. 38 km drie auto’s en een bus tegen gekomen. De weg is wel smal maar goed berijdbaar en lage snelheid. In Vounaria aten we bij een restaurant aan de kust. Hierna vervolgden onze weg, niet zo heel spannend, naar Kalamata. Trudie had nog iets gelezen en wilde daar graag heen. Ik had nog weinig zin, vermoeidheid sloeg toe maar vooruit. Door de stad naar een plek die bijna niet te vinden was. Soms denkt ze dat we in een dinkytoy zitten, effe naar rechts, terug, naar links, te ver. Maar goed, auto geparkeerd bij een park en wat denk je, een openbaar Spoorwegmuseum met een zevental stoomlocomotieven uit het jaar nul, die hier stonden te verpieteren. Wat koesteren we in Holland dan toch onze historie. Wel even leuk van dit bezoek. Rond 18.30 uur in ons hotel Fotini. Een grote kamer met aparte slaapkamer en woongedeelte en enorm balkon. Alleen de douche is voor kleine Grieken, douchebak is ca 60x60 cm, wellicht nog kleiner. Als je er in staat kun je, met recht je kont niet keren. Laat staan dat je er mee naar de kraan staat, die zit zo laag dat de knoppen tussen je billen zitten. Maar niet aan denken wie er allemaal in die douche zo stonden. Deze verhouding is wat zoek. Zo kun je zelfs een wastafel nog een ligbad noemen. Nog even een duik in het zwembad en zo kwam aan deze dag ook weer een eind.

Dag 10
Een lange rit voor de boeg. Qua kilometers ca. 130 valt het wel mee maar de tocht gaat door onherbergzaam gebied met smalle slechte tweebaans wegen tot hoogtes van 1000 mtr. Dus stijgen en dalen wat tijd kost. Om 09.30u, na het ontbijt, klaar voor vertrek. De eerste bestemming was Stoupa, een klein stadje aan de kust wat bekend staat om de mooie stranden. We reden via de provinciale weg 1701. Stoupa is een echt vakantieoord en ondanks dat de vakanties grotendeels voorbij zijn was het hier een drukte van belang, het leek Zandvoort wel. Wegwezen dus en doorrijden. We vervolgden onze weg richting Andreapoli, dit was een referentiepunt, we hoefden hier niet naar toe en al snel ging de route bergopwaarts en stegen we naar 600 mtr. Een groot deel reden we achter een vuilnisauto die nergens stopte echter de snelheid was acceptabel, in deze haarspeldbochtige weg. We passeerden veel kleine dorpjes en in Platanos deden we koffie. Een aardig gehucht met een olijf-olie fabriekje Morea waar we wat foto’s maakten en een klein potje olijven kochten. De fabriek lag aan een gezellig dorpspleintje met er tegenover een leuk restaurantje en een klein Mani museum. Mani is de naam voor de regio hier. Voor het museum zat een oude man en wenkte ons dat we wel even mochten kijken, niets aanraken want alles was beveiligd. Dat was effe lachuuh, het stelde niet veel voor en was een oude bende. Maar goed hij deed zijn best. Allerlei bordjes en gebruiksartikelen, redelijk gesorteerd, lagen in vitrine kasten, onder het stof. Nadat we de man twee euro hadden gegeven vertrokken we verder. Het doel was de Vlyhada grotten bij Diros. De route was afwisselend, de weg werd smaller wat vervelend was als je tegenliggers kreeg omdat aan de zijkanten vaak geen afrastering zat en je dus aan de bij-rijderskant constant in de diepte keek. Trudie zat af en toe met de ogen dicht. Gelukkig weinig passanten en achterop komend verkeer. Het toerisme op dit schiereiland is alleen in de kustplaatjes noordelijker druk, maar wat zuidelijker je in deze Manistreek komt nagenoeg niets in deze periode. Via de uitlopers van de enorme bergen die hier liggen tot 1900 meter reden we van dorp naar dorp, fantastisch. We arriveerden rond 13u in Diros. De grotten waren een bezienswaardigheid van formaat, wij hadden er nieet eerder van gehoord. Je gaat met een bootje een, soort platte gondel, door de grot van 1.4 km en vervolgens moet je nog 300 mtr te voet. De kaartjes waren 13 euro pp. dus het mocht wel wat wezen. Via een trap daalde we af in de grot en liepen we naar een ondergronds platform waar een tiental platte schuitjes lag. Met acht personen namen we plaats. Wij zaten voorin en iedereen had een zwemvest om. Belachelijk dachten we maar kwamen we wel op terug. Achterin zat de stuurman met een roeispaan die op z’n Venetiaans de boot in beweging bracht. De stabiliteit was niet de beste en dat was geen fijn gevoel, maar het was een spektakel, wat een pracht, via een smal kanaal voer de boot door het prachtige grottenstelsel. Het water was ongeveer 60 cm diep en glashelder maar op sommige plekken ook 20 tot 30 mtr en koud, dus die zwemvesten zouden in het uiterste geval goed van pas komen. Het was voor de stuurman nog een hele klus om de boot er doorheen te loodsen, veel bochten en erg laag en je moest af en toe in één duiken om je hoofd niet te stoten. De laatste 300 meter lagen we te voet af ook erg mooi. We vervolgden onze weg naar Vathia, via een onbeschrijfelijk mooie route (1623). Vathia is een verlaten Mani dorp uit de 16e eeuw in de zuidelijkste punt van dit schiereiland en bestaat uit een kluster van 90 typische torenhuizen. Gebouwd op een rotspartij met fraai uitzicht over zee en omgeving. De meeste gebouwen hebben twee of maximaal drie verdiepingen. In zijn geheel vormde Vathia vroeger een defensief schild tegen piraten en de Turken. Het oogt mistroostig maar toch ook weer niet. De panorama’s zijn hier ongelofelijk en niet in foto’s te vatten. Het dorp heeft een rijke historie maar uiteindelijk hebben de bewoners de stad verlaten in de loop der tijd en wonen er geen nieuwe. Alles is hier even grillig, geen boomgroei op de bergen maar alles kaal. In de diepte wel een prachtige baai. We reden nog een stuk zuidelijker want we moesten om de kaap heen naar de andere kust. In een klein gehucht Lagia/Lygia hebben we heerlijk gegeten bij het enige restaurant maar zijn wel getild, de eerste keer hier in Griekenland. Bij naar inzien hadden we eerder TripAdvisor moeten raadplegen want we waren niet de eerste. Ga nooit eten zonder een menukaart met prijzen of laat je niets aanprijzen. Dit is niet Grieks dit kan je overal overkomen. We reden vervolgens via een wel heel smal stuk weg, gelukkig geen passanten naar ons hotel Castle Rizaraki waar we rond zes uur arriveerden. Een traditioneel hotel met knusse comfortabele kamers en een groot terras voor de kamer met uitzicht op zee. We hebben een prachtige dag gehad.