logo
Website Fred en Trudie
Home
Welkom
Gastenboek
Reisverslagen
Cruise 2022
Valencia 2022
Kos 2021
Midwolda 2021
Heino 2020
Caribbean 2020
Polen 2019
Cruise 2019
Griekenland 2018
Dag 1/2
Dag 3/4
Dag 5/6
Dag 7/8
Dag 9/10
Dag 11/12
Dag 13/14
Dag 15/16
Dag 17/18
Dag 19/20
Kos 2018
Wenen 2018
Cruise 2017
Wenen 2017
Kos 2016
Portugal 2016
Cruise 2015
Australie 2014
Cruise 2013
Griekenland Kos 2012
Caribbean 2011
Spanje 2011
Italië Basilica 2010
Noord Limburg 2010
Madrid 2009
Australie 08/09
Istanboel 2008
Spanje Andalusie 07
Lissabon 2007
Praag 2007
Sardinië 2006
Griekenland 2006
Nieuw Zeeland 2005
Brussel 2005
Italie Calabrie 2004
Australie 2002
Sicilië 2001
Fotoalbums

Dag 13
Na een heerlijke nacht in een super hotel vertrokken we na het ontbijt naar de meest zuid westelijke punt van dit deel van Griekenland via de 1501 in westelijke richting. Een leuke rit langs de waterval van Loutraki, de mooie kust en een groot binnenmeer met een doorgang naar zee, bracht ons bij de archeologische site
Heraion bij de kust. Wederom een hoop stenen maar duidelijk was, dat dit een vroegere havenplaats is geweest. Het was goed bereikbaar via goed aangelegde paden die vanaf een hoogte van ca 100 mtr naar beneden leidde. Hoger op een heuvel lag een vuurtoren cape melagkavi die toegankelijk was via een onverhard pad. slecht ter been dan opletten. Vanaf hier keek je in de diepte naar Heraion en als panorama over de zee van Korinthe met rechts de  Peloponessos en links het vaste land. Bovendien kon je de doorgang van het kanaal van Korinthe zien, wat erg gaaf was. Via de een smalle bergroute (1539), erg rustig reden we naar Agio Sotira weer terug naar de kust waar we de prachtige kustlijn volgde en zomaar uit het niets een klein haventje passeerde in Maurolimne. Allerlei stille kiezel strandjes reden we voorbij die wellicht in het zomerseizoen vol liggen met zonaanbidders. Aan de weg wordt gewerkt maar wij waren bijna de enige die de werkzaamheden passeerden. Onderweg bij Alepochori zat een grote bakkerij waar we broodjes en koffie scoorden. We reden via een gehucht Psata de 147 op. We klommen weer naar grote hoogte en via allerlei bergwegen, met veel haarspeldbochten kwamen we uiteindelijk terecht op de provinciale weg (EO44) naar Chalkida, het bleef stijgen en dalen. Erg vermoeiend maar de moeite waard. Wat we hier wel veel zien, zijn zwerfhonden en katten. Erg aandoenlijk en je vindt er ook veel dood langs de weg wat nog vervelender is. Evia is na Kreta het tweede grootste eiland. Wel vreemd, want een doorgang van 50 meter is slechts de afstand tot het vaste land maar goed het blijft een eiland. Er zijn twee bruggen een nieuwe grote hangbrug van 650 mtr komend vanaf de tolweg en de oude brug van ca 50 mtr. Wij dachten over de boogbrug binnen te komen maar hadden de kleine brug, erg hilarisch want dat was maar een kort stukje en de overtocht was dus zo beslecht. We hebben wel even gelachen. Chalkida is een grote stad met veel bedrijvigheid, deze lieten we snel achter ons. Ons hotel Phyloxenia zat in Lefkanti ongeveer 10 km van Chalkida. Het was een prima hotel met een goed rapportcijfer maar toch iets minder dan dat we tot nu toe gewend waren. Had een zwembad maar lag op nog geen 100 mtr van zee dus de keus was snel gemaakt. Even een verfrissende duik, opknappen en eten. Dit deden we bij een restaurant om de hoek en hadden een plaatsje aan het water. We bestelden een vismenu voor twee voor 17 euro echter vooraf een salade en o ja doe er ook maar wat frietjes bij want porties zijn hier niet zo groot. Maar op Evia is dit anders, toen de salade kwam schrokken we en dat beloofde wat. En ja hoor het vismenu was ook enorm. Het was allemaal veel te veel. Afrekenen 31 euro inclusief de drank. Wat een dag.

Dag 14

De reis loopt langzaam op zijn eind maar eerst nog dit eiland doorkruisen. Het hotel was prima met een goed rapportcijfer maar toch iets minder dan dat we tot nu toe gewend waren. Wel een heerlijke grote kamer en alles was schoon. Na het uitgebreide ontbijt verlieten we Lefkanti rond 10.30u. Het werd een behoorlijk zware route via een aantal bergketens, wat weer veel stuurmanskunst vergde maar adembenemend mooi was. De eerste stop was bij Prokopi, een klein dorpje in Noord Evia wat een soort bedevaartsoord is voor duizenden bezoekers, omdat zich hier de kerk van Saint John the Russian, bevindt. Niet alleen Grieks Orthodoxen maar ook Russen, Serviërs en andere Orthodoxe gelovigen bezoeken de kerk. Hier ligt het lichaam van de Rus. Hij is voor deze gelovigen een martelaar en wordt aanbeden en was afkomstig uit de Oekraïne. Een heel verhaal maar dat laat ik achterwege. Het is een prachtige kerk en in een kist ligt het gebalsemde lichaam. Na de koffie met een heerlijk stukje gebak reden we door naar Kerasia naar het kerkje Agios Ioannes. Een klein kerkje wat via een onverharde weg te bereiken was. Net te doen voor een luxe auto echter de moeite die we hier voor deden was het eigenlijk niet waard, maar we kwamen er toch langs. De volgende bestemming was het klooster Osios David van Evia in Drymona en ligt in de Xiro bergen langs de weg van Rovies naar Drymona. De volledige naam van het klooster is Osios David Gerontos, het klooster van Heilige David de Oudere. Het klooster is gebouwd rond 1550 en is een mannen klooster. De kerken rondom het klooster zijn gewijd aan verschillende heiligen. Uit een rots, onder een afdakje, steekt een hand waar water uit een bron langs stroomt. De plek wordt agioneri, heilig water, genoemd. Volgens de overlevering was dit de plek waar David met zijn stok op de rotsen sloeg en het bronwater begon te stromen. Hier vulden veel bezoekers hun fles en wij dronken er van, je weet maar nooit waar het goed voor is. Voor het klooster stond een grote walnoten boom. De noten lijken op kleine appeltjes echter dat is het omhulsel waar de harde buitenkant van de noot nog in zit. De noten werden met grote bamboe stokken uit de boom geslagen zodat ze op de grond vielen, en open braken net als kastanjes, erg leuk om te zien. De rit er naar toe was prachtig wel klimmen naar 650 mtr via een erg smalle weg, wellicht geen doorgaande weg, want je kon elkaar amper passeren, onze routeplanner neemt niet altijd de makkelijkste routes maar wel de mooiste. Langs deze route stonden enorm veel Turkse dennenbomen waar plastic zakjes aan hingen, zo geconstrueerd dat het hars uit de boom in de zakken liep. Deze hars wordt verwerkt in de Retsina witte wijn die daardoor een harssmaak krijgt. Uiteindelijk kwamen we op een iets bredere weg waar een sliert aan bussen ons passeerden, deze reden wellicht een andere route want dat kon niet via de door ons gereden route. Op deze route liggen ook de watervallen van Drymona. In de bossen een aantal kilometers voorbij het klooster tussen Drymona en Kerasia. De watervallen zijn ontstaan uit de Sipio rivier. (Sipio = meerschuim). Het hele gebied rondom de watervallen is een mooi groen gebied van kleine en grote watervallen, meertjes en verschillende soorten bomen. Er zijn in het voorjaar zo’n 14 watervallen actief, wellicht hadden ze nu de kraan dicht gezet want er was er maar één actief, maar dat is natuurlijk afhankelijk van de hoeveelheid neerslag. We parkeerde de auto aan de weg en liepen door de bossen via een goed begaanbare wandelroute met houten bruggen en trappen naar de plek waar de waterval naar beneden viel. Het liep inmiddels tegen vieren en we wilden voor donker in ons hotel Altamar in Pefki zijn. Een prachtig hotel met uitzicht op zee en bergen van het vaste land en een heerlijk grote kamer. Lekker zwembad en goed restaurant waar we de avondmaaltijd genoten.