Dag 18
1e Kerstdag, Merry Christmas. Om 12.00 uur moesten we naar het restaurant. We hadden een tafel in het restaurant gereserveerd voor een 5 gangen kerst-lunch. Kerst dinner kennen ze hier niet maar tussen 12 en 16 uur ga je heerlijk dineren. Rond 10.00 uur eerst nog een rondje met de auto gereden zodat de kamer kon worden opgemaakt. We reden naar Lake Bellfield wat als het ware om de hoek ligt. Een groot meer met zoetwater wat voor de plaatselijk irrigatie zorgt. De zon scheen volop dus het was een prachtige morgen. Hiervandaan reden we naar de Silverband falls. Een schitterende waterval waarvoor we een kleine tocht door het bos moesten maken maar meer dan de moeite waard. Nu hebben we op onze reizen al aardig wat schitterende falls gezien maar het blijft facineren. Om 12.00 uur waren we gereed om aan te schuiven. Het restaurant was geheel in kerstsfeer getooid met mooi gedekte en versierde kersttafels en een christmas cracker. Je ziet dat wel in kerstfilms op de tv. Alle tafels waren bezet. We begonnen met champagne en iedereen merry christmas wensen. Iedeeen in de zal kreeg een cadeau, de heren en fles wijn en de dames een kerstbeker in en mooie doos verpakt. Daarna moesten de chrismas crackers worden open getrokken. Het zijn zeg maar grote opgerolde toffees waarvan je aan de uiteinden moet trekken en er vervolgens een aantal kleine cadeautjes tevoorschijn kwam, een opgevouwen papieren kroon, chocolaatjes, een aantal spreuken en een kraslot, (wij hadden 2 aussie dollar). Toen eten. Als eerste romige pompoensoep, vervolgens een schaal met allerlei soorten schaaldieren, kreeft, zalm, een soort shell schelp, oesters het was heerlijk. Hierna de traditionele kalkoen met ham en spek, bloemkool en broccoli, aardappelen, gefrituurde wortels. Het dessert bestond uit traditioneel kerstijs met allerlei sucade en een heerlijk huisgemaakt kersttaartje. Hierna nog een buffet met allerlei fruit, koekjes, franse kaas etc. Het was allemaal erg lekker maar veel te veel. Om half vier gingen we van tafel. Tijdens het eten hadden we contact met mensen uit Australië die hier ook de kerstdagen vierden. We hadden nu een echt Kerstgevoel maar toch vreemd dat we hier de kinderen niet hebben. Na het eten zijn we nog een ritje met de auto wezen maken naar twee schitterende uitzichtpunten. Het één was de Balconies en de andere was de Boroka lookout. Je moet aardige afstanden afleggen en behoorlijk klimmen. De hoogte van de bergen varieerd tussen de 1100 en 1700 meter. Wat is dit land toch oneindig groot. De wegen zijn hier iets smaller dan bij ons en met zo'n grote auto valt het niet altijd mee. Ook in Europa hebben we veel van deze schitterende uitzichten gezien in de bergen echter het is hier allemaal zoveel oneindig groter en wijdser dat kun je pas beoordelen als je dit met eigen ogen gezien hebt. Na thuiskomst nog effe lekker bubbelen in onze spa, een lekker wijntje, nog effe naar de kangoeroes gekeken en om 23.00 uur het licht uit. By the way, dank voor alle leuke reacties in ons gastenboek en de emails, het is iedere keer weer een verrassing 

Dag 19
Voor ons 2e Kerstdag echter in Australië geen bijzondere dag. De Grampians heeft veel te bieden zoals ik al eerder had verteld. Het enige is dat de afstanden enorm zijn. Het is niet van we gaan even hier of daar naar toe maar hoeveel kilometer is het hier of daar naar toe en zijn we voor donker weer binnen. We hadden besloten om vandaag een bezoek te brengen aan de Mackenzie Falls. De grootste waterval van de Grampians. Na het ontbijt vertrokken we om 10.00 uur. Het was een stevige rit van ruim anderhalf uur door de bergen. Je komt geen hond tegen maar ben je op de plaats van bestemming staan er op eens een aantal auto’s, waar ze vandaan kwamen, Joost zal het weten. Na het parkeren van de auto begonnen we aan onze wandeling want helemaal met de auto, die vlieger gaat niet op. De zon scheen volop dus enig zweetdruppeltje was niet te voorkomen. Het was een tocht van twee kilometer, wat dus wel mee viel, echter het was afdalen via bruggetjes en allerlei trappetjes. Nu is dat naar beneden niet zo erg maar dat hele stuk weer omhoog in de zon was een ware martelgang. Maar goed, wie fijn wil gaan moet pijn doorstaan. De waterval was een geweldenaar. Enorm veel water denderde met grote kracht van circa 50 meter naar beneden. We stonden aan de voet aan het bassin waar het water in viel dus dat was een schitterend plaatje. De omgeving was erg betoverend en we waren niet de enigen dus we konden het spektakel delen met anderen, ondermeer Nederlanders die ook in de jaren 50 waren geëmigreerd en hier vlakbij woonden. Ze hadden de kinderen over uit Adelaid dus is een dag naar de Falls wel aardig. Toch leuk, dat je ook af en toe in je moerstaal kan spreken. Zoals ik al zei, was de tocht omhoog verschrikkelijk, diverse malen even rust en rustig omhoog onder het genot van een spectaculair uitzicht. Eerst koffie bij de uitspanning, altijd lekker. Oja, publieke toiletten zijn hier in Aussieland overal te vinden bv. bij alle highlights, in de openbare parken, bij de vele picknickplaatsen, alle parkeerplaatsen langs de snelwegen, warenhuizen je kunt het zo gek niet opnoemen maar je hoeft nooit ver te rijden of er is wel een publiek toilet. En allemaal gratis. We hebben al heel wat kwartjes uitgespaard. Na dit avontuur moesten we weer een km of 80 rijden voor het volgende highlight, een rots met aboritional tekeningen gevonden in het Ngamadjidj Shelter. Tijdens deze rit zijn we op een zgn. provinciale weg, drie auto’s tegen gekomen. Dus heb je hier pech dan kan het wel even duren. De laatste kilometers naar deze bijzondere plek was over een onverharde weg en het lag in de middle of nowhere. Via een wandelpad werden we geleid naar een ingang van een grot die met een hekwerk was afgezet en waarop, op de muur een aantal witte schilderingen waren aangebracht, witte mensen figuren, die de blanke mens moesten voorstellen. Het was een bijzondere ervaring, schilderingen die er al duizenden jaren zaten en zo goed van kwaliteit bleven. We waren hier met z’n tweeën moederziel alleen maar gelukkig ook weer een toiletgebouw op de parkeerplaats. De terugweg naar het hotel deden we via een andere route, een dikke honderd kilometer rijden. Ik had vanmorgen weer een tafel in het hotel gereserveerd voor diner zodat we om 19.00 uur aanschoven. Wederom een smakelijk menu met vriendelijke bediening. Dit hotel is een echte aanrader en is zijn vier sterren meer dan waard. De Grampians hebben ons hart gestolen en wij raden iedereen aan die deze kant opgaat hier ook een aantal nachten te verblijven.