logo
Website Fred en Trudie
Home
Welkom
Gastenboek
Reisverslagen
Cruise 2022
Valencia 2022
Kos 2021
Midwolda 2021
Heino 2020
Caribbean 2020
Polen 2019
Cruise 2019
Griekenland 2018
Kos 2018
Wenen 2018
Cruise 2017
Wenen 2017
Kos 2016
Portugal 2016
Cruise 2015
Australie 2014
Cruise 2013
Griekenland Kos 2012
Caribbean 2011
Spanje 2011
Italië Basilica 2010
Noord Limburg 2010
Madrid 2009
Australie 08/09
Istanboel 2008
Spanje Andalusie 07
Lissabon 2007
Praag 2007
Sardinië 2006
Griekenland 2006
Nieuw Zeeland 2005
Dag 1/2
Dag 3/4
Dag 5/6
Dag 7/8
Dag 9/10
Dag 11/12
Dag 13/14
Dag 15/16
Dag 17/18
Dag 19/20
Dag 21/22
Dag 23/24
Dag 25/26
Brussel 2005
Italie Calabrie 2004
Australie 2002
Sicilië 2001
Fotoalbums

24 november
Weer opnieuw vroeg uit de veren. Een excursie naar Cape Reinga en Ninety Mile Beach stond op het programma. Een dagtocht per fourwheel coach over een afstand van circa vijfhonderd kilometer. De wekker op 6.00 uur, ontbijt om 6.45 en vertrek om 7.20 uur. De bus was precies op tijd en er zaten al een aantal andere mensen in en met onze groep erbij was de bus nagenoeg vol. De chauffeur was een Maori, een welbespraakte man en een goede driver. We reden via de oostkust naar het noorden. De eerste plaats was Kerikeri waar het oudste huis van NZ stond. De omgeving staat bekend om haar teelt van fruit en groenten. We reden door een zeer afwisselend landschap van bergen, heuvels, bomen en gras. Het zijn allemaal tweebaans wegen. De chauffeur had er behoorlijk de vaart in zodat het landschap vlot aan ons voorbij vloog. Ook zong hij af en toe een Maori lied wat bijzonder in de smaak viel. Je voelt je in deze wijdse omgeving erg klein. De eerste stop was bij Awanui. Een houtcentrum waar van het hout van de Kauri bomen (oudste bomen van NZ er zijn er die tweeduizend jaar oud zijn) mooie meubels werden gemaakt. Niet onze smaak maar kunstig om te zien. Ook stond er een Kauri boomstam waarin een spiltrap was gemaakt. Omtrek veertien mtr. Een gigant van een stam. Van hier vertrokken we naar de westkust en reden met de bus het strand op. Het zand is zo hard dat je er met gemak honderd kilometer per uur kan rijden wat de chauffeur dan ook deed want we moesten negentig kilometer overbruggen. Vanaf dat we het strand op reden tot het eindpunt heeft de chauffeur alleen maar door de microfoon getetterd over van alles en nog wat. Dat gaat op den duur aardig irriteren. Vanaf hier reed je eigenlijk een soort schiereiland op van 12 kilometer breed wat loopt in de punt Cape Reinga. Op het strand stopte de bus om even de benen te strekken. De chauffeur liep met een emmer het water in en natuurlijk aagje van Koningsbruggen er weer achteraan, nieuwsgierig als ze is. Wat blijkt als je met je handen onder water in het zand grijpt voel je scheldieren (tuatua). Deze zijn een delicatesse waarvan je dagelijks pp. maar 150 stuks mee mag nemen. En aangezien er een bus vol mensen was kon hij heel wat kilootjes vergaren. Trudie en enkele anderen hielpen hem daarbij. Na een stief kwartiertje de bus weer in voor het volgende spektakel; duin surfen. Met een surfboard surf je zittend of liggend van duinen af die wel 140 meter hoog zijn. Onze duinen waren wat lager omdat je een enorme snelheid ontwikkeld en er door onkunde ongelukken kunnen ontstaan. De pijn aan mijn ribben vergat ik even want deze ervaring wilde ik niet missen en Trudie zo wie zo al niet. Geweldig, we gaan thuis oefenen op de klimduin. Instappen en op naar Cape Reinga. Een woeste rit van 21 kilometer door en over de duinen via een onverharde weg. De chauffeur had behoorlijk het gas op. Links en rechts geen vangrail, tegenliggers wat voor spannende situaties zorgden. Het eindpunt was bijzonder. Een vuurtoren hoog op een rots waar de Pacific en de Tasman Zee elkaar ontmoeten. Dit is te zien aan de golfstroom. Ook vertrekken hier de geesten van de doden van de Maori’s volgens de Maori mythologie naar Hawaiki vertrekken Mensen wat is dit een geweldige ervaring. Trudie heeft hier ansichtkaarten op de post gedaan in de enige brievenbus wat zeer bijzonder was omdat het poststempel van Cape Reinga er op komt te staan. We hadden hier slechts 30 minuten zodat na het zien van dit alles de reis weer terug ging, niet via het strand maar via de enige weg aan de westkust. Op naar de lunch. Het was inmiddels 13.45 uur en een georganiseerde BBQ stilde de honger. Van hier reden we naar het Puketi Kauri Forest een regenwoud waar enorme Kauri bomen stonden. De weg er naar toe, circa 18 kilometer was ook weer een ervaring op zich. Met de bus door het regenwoud omhoog de bergen in. Een smalle weg met links en rechts gigantische afgronden zonder ook maar enige vorm van afscheiding wat erg spannend was. Maar het was de moeite van de rit waard. Enorme bomen met de omtrek van 10 mensen met uitgestrekte armen. Vervolgens weer op naar het hotel waar we om 18.00 uur waren. Nog effe zwemmen en in de jacuzzi om vervolgens te dineren. Een geweldige dag. Wat ons opviel was dat in deze omgeving de mensen het niet breed hadden. Er wonen hier heel veel Maori’s.

Vrijdag 25 november
Inmiddels al veel foto’s gemaakt laat echter een collage zien. Het wordt eentonig maar met een vakantie overseas maak je overuren. Na het ontbijt reden we weer naar het volgende avontuur. Vandaag was Rotorua het eindpunt. Het grootste vulkaan gebied van NZ met werkende kraters, geisers en andere geothermische warmtebronnen. Voor het zover was reden we eerste weer terug naar Auckland voor een bezoek aan de Skytower. De hoogste toren op het zuidelijke halfrond, exact 328 hoog. Het is een toren die uitzicht biedt aan toeristen en zorgt voor tv en telecommunicatie. Een lift brengt je in 40 sec. omhoog. Je hebt een geweldig uitzicht vanaf het skydeck op tweehonderd twintig mtr hoog. Vanaf de toren kun je bungyjumpen en skyjumpen, je glijd dan tussen twee staalkabels naar beneden. Ook zijn er op de rondgang in de grond 38 mm glasplaten aangebracht waar over je kunt lopen en onder je, zie je de straat. Een geweldige ervaring. We hebben de mensen naar beneden zien bungyjumpen, wat is dat hoog van 220 meter naar beneden springen. Het restaurant draait in 60 minuten om de toren heen Dit hadden we al eens ervaren in Sydney. We vervolgden de reis met een rondrit door de stad Auckland. Deze stad is qua oppervlakte de op vijf na grootste van de wereld maar telt slechts 1.1 miljoen inwoners. Na het bewonderen van enkele buitenwijken met absurd grote huizen en dure huizen reden we het vlakke land in. Veel grote boerenbedrijven en maneges zijn hier gevestigd. Over het algemeen zijn het Hollanders en Engelsen. Rijdend door het landschap lijkt het of je in Friesland bent echter de bergen aan de horizon zeggen dat, dat niet kan. Via Mercer, kolengebied en het stadje Cambridge reden we verder langzaam de bergen in. Uiteindelijk reden we rond zessen Roturua binnen. Het stinkt hier verschrikkelijk naar rotte eieren waar je loopt. Gelukkig niet in de hotelkamer en we houden de ramen dicht. Dit komt door de vele zwavelbaden die er zijn. We reden door naar ons hotel Lake Plaza Resort. Een gigantisch Resort omringt door spuitende geisers en overal komt rook uit de grond. Het ligt aan een gigantisch bergmeer Lake Rotorua. Je mag niet van de paden afwijken. Het hotel heeft een grote spa met water van 36 graden verwarmd door de bronnen waar we natuurlijk een baantje trokken. Rond 19.30 uur gingen we aan tafel. Een overheerlijk groot internationaal buffet stond op ons te wachten. Vlees, vis, allerlei soorten schaaldieren, groenten, pasta’s en over de toetjes en Franse kazen maar niet te praten. Het was overheerlijk. We hebben aardige mensen uit Melbourn ontmoet die een grote beddenzaak hebben, samen eten is erg gezellig. Het stikt in het hotel van de Jappen en Chinezen en Koreanen maar ja, waar vindt je die niet. Die kom je op de Mount Everest nog tegen in groepen. Inmiddels regent het hier de omgeving is geweldig.