22 november
Weer een nacht in een hotel. Ontbijt zat niet bij de prijs in dus 30 Aus. dollar circa 18 euro ben je zomaar kwijt voor een paar sneetjes brood en bacon en eggs. So what. We zijn op vakantie en dat voelt ook zo. De kamer was prima en het bed toch wel. Om 7.00 uur de wekker want we moesten om 9.10 uur met de shuttlebus mee naar Sydney international Airport. Binnen 15 minuten waren we op het vliegveld. Een uitgebreide veiligheids check lag weer in het vooruitschiet. Ze kunnen er hier wat van en natuurlijk werd ik Fred weer uit de rij gehaald voor een extra check, waarschijnlijk omdat ik een laptop mee had terwijl deze al apart door de rontgen was gegaan. Op Schiphol gaat het een stuk sneller maar of het net zo veilig is. Ook weer een kaart invullen hoelang je bent geweest, waar je heen gaat etc etc. Nadat dit allemaal was gedaan konden we naar het vliegtuig. Al met al ben je zo’n kleine 45 minuten bezig om door de beveiliging te komen dus al ben je op tijd je komt nog tijd tekort. Nog even een mooie aboriginalart stropdas gekocht en vervolgens ingestapt. We vlogen met een Airbus en zaten lekker met z’n tweeen naast elkaar. Een vlucht van vier en half uur bracht ons in Nieuw Zeeland. Het stikte van de chinezen aan boord. Die lui luisteren voor geen meter. Tijdens de landing gingen enkelen, die op de middenplaatsen zaten, (opstelling twee-drie-twee) staan om uit het raampje te kunnen kijken. De stewards werden boos en waarschuwden die poepchinezen keer op keer en uiteindelijk bleven ze zitten. Nog lekker warm gegeten aan boord, kip met rijst en groente, salade, broodje en een magnum als toetje. Trudie hoefde de kip niet en ik eigenlijk ook niet maar doordat de vraag naar het lamsvlees zo groot was, was er geen alternatief. De steward gaf aan, dat de kip uit Australië kwam en we ons geen zorgen hoefden te maken. Dus ik heb het maar gegeten en ook het portie van Trudie. Ook in NZ gelden strenge import eisen dus de hele riedel zoals in Australië begon weer opnieuw. Honden controleren of je geen groente, vlees en nog een hele batterij verboden artikelen in je tas hebt want dat is streng verboden. Vooraf moet je al een uitgebreid formulier invullen, net als in Australië dat je dit niet bij je hebt. Verkeerde informatie komt je op een behoorlijke boete te staan. En natuurlijk bleef de hond weer bij Trudie haar tas staan. De hele tas moest leeg en of we geen fruit in de tas hadden gehad of bloemen. We moesten lachen, waarop de beambte vroeg of het vrolijk was. We reageerden maar niet, maar toen ie weg was moesten we wel lachen. We hadden eigenlijk moeten zeggen dat we in Holland de bloemen altijd opvouwen in een rugzak. Hou je mand alsjeblieft maar want vrolijkheid kan je duur komen te staan. Eindelijk naar buiten waar we werden opgevangen door een reisleidster die ons vriendelijk te woord stond. Na enige uitleg naar een taxibus die ons naar het Rydges hotel midden in het centrum bracht waar we rond vijven waren. Een chique hotel waar we weer van alle gemakken zijn voorzien. Na ons te hebben opgeknapt doken we het centrum in. Mooie winkels, straten en gebouwen en goede restaurants. Eerst nog even lekker eten waarna we om 22.00 uur weer terug in het hotel waren. Morgen begint de dag om 6.30 uur.

23 november
De eerste dag van onze rondreis. De koffers moesten om 6.30 uur op de gang staan dus schoven we ook maar meteen aan bij het ontbijt. Hierna snel naar de lounge want, we waren zeer benieuwd wie er allemaal in de bus zouden zitten. En ja hoor, onze stoutste dromen werden natuurlijk bewaarheid, geen jonge vlotte stellen maar een groot gehalte 55 plus en enkele 65 plussers; zelfs één met een stok dus zei ik meteen tegen Trudie; laat ik ook maar een rollator pakken. Meteen de lol er weer in. Er zijn gelukkig ook enkele mensen van onze leeftijd. Al met al zitten er 26 personen in de bus dus ruimte zat. Ik had de chauffeur nog niet gezien totdat er een man met een hoop strepen op zijn schouder zich voorstelde met de naam Terry, please to meet you. Leeftijd, bijna pensioengerechtigd en volgens Trudie met de ziekte van Parkinson. De reis moest nog beginnen maar de vooroordelen waren er alweer. Achteraf geen opmerkingen over het rijgedrag van Terry want dat was geweldig. Wij zijn de enige Hollanders en worden constant gecomplimenteerd over het goede Engels wat wij en ik Fred in het bijzonder spreek. Af en toe jezelf een schouderklopje geven niet op mijn ribben want die doen nog zeer. Je hebt de taal echt nodig want alles gaat in het engels. Maar wij vinden het uitdagend om met verschillende wereldburgers om te gaan. En natuurlijk spreekt de familie ook engels en zou je anders stommetje moeten spelen. Het zijn veel Engelse, Australiërs en Canadezen reisgenoten. Eén van de stellen had een prijsvraag gewonnen waar deze reis de hoofdprijs van was, dus dat is aardig meegenomen. Vanuit Auckland vertrokken we noordwaarts. Zeer afwisselend landschap en erg uitgestrekt met veel groen, bomen en meren. Diverse bevolkingsgroepen hebben een stempel gedrukt op de omgeving. Joegoslaven hebben zich hier jaren geleden gevestigd en zijn goede wijnboeren. De Hollanders en Engelsen goede boeren. De oorspronkelijke inwoners van Nieuw Zeeland, de Maori’s, hebben zich in tegenstelling tot de aboriginals in Australië goed ontwikkeld en leven naast elkaar met andere inwoners. Wat meteen opvalt, is dat in tegenstelling tot Australië alles hier verengelst is in plaats van veramerikaanst. Vee- en fruitteelt hebben de overhand. Er zijn circa 17 miljoen stuks koeien en ongeveer 77 miljoen schapen in NZ. Ook is er in deze omgeving veel toerisme. Bij Marsen Bay honderd vijftig  kilometer boven Auckland is een grote haven waar olietankers olie lossen. NZ heeft geen eigen oliebronnen. Ook is het heel bijzonder dat er geen roofdieren, slangen en andere gevaarlijke dieren zijn, dus zeer vredelievend. We reden snel naar Pahia een dorp (vroegere christelijke nederzetting) aan de Bay of Islands waar we onze derde stop hadden en de eerste excursie naar de Waitangi Treaty Grounds en het Waitangi Treaty House. Abel Tasman de ontdekker van Nieuw Zeeland heeft NZ zijn naam gegeven, ontleent aan de provincie Zeeland in Nederland. Vervolgens heeft het nog een poosje geduurd en heeft James Cook het land in kaart gebracht. Ook de Fransen zongen een toontje mee en uiteindelijk hebben de Engelsen in 1840 NZ tot een kolonie uitgeroepen en bij Waitangi een verdrag getekend met verschillende Maori leiders. Het is een overeenkomst tussen de Engelse regering en de Maori’s en Hoewel het verdrag voorzag in bescherming van waar tegenwoordig de raciale betrekkingen op zijn gebaseerd. De Maori’s gaven de kon. Victoria het recht land te kopen waarvoor ze in ruil alle rechten en privileges van een Britse onderdaan ontvingen. Er ontstonden misverstanden omdat er twee versies bestaan een engelse en een Maori. Tot op de dag van vandaag zijn er misverstanden wat de Maori’s niet ten goede komt. Dit verdrag werd getekend op de plek waar wij waren voor het Waitangi Treaty House van een engelse resident (nu nationaal monument). Er staat ook een Maori Meeting House (gemeenschapshuis) geplaatst in 1940, 100 jaar na de ondertekening, met werkelijk schitterend houtsnijwerk. De gids vertelde nog veel meer maar dat bespaar ik jullie. Het gebied wordt omringd door mangroven, bossen en wildernis. Ook ligt er een 35 meter lange Maori War Kanoe (ngatokimawhorua genaamd), gemaakt van drie kauri bomen en biedt plaats aan 120 Maori strijders. Uiteindelijk moesten we haast maken want de volgende trip stond om 13.30 uur op het programma. Een boottocht door de Bay of Islands met een bezoek aan de Hole in de Rocks. We hebben al veel boottochten mee gemaakt maar deze staat aan de top. Wat een geweldige tocht en wat een fabuleuze omgeving. Veel eilanden zijn privé bezit maar moeten in de oorspronkelijke staat bewaard blijven. Het water was zo mooi van kleur dat is met geen pen te beschrijven. Al die blue lagoon baaien en gigantische rotspartijen. Uiteindelijk kwamen we bij de rots partij met het grote gat erin. De zee was tamelijk rustig dus besloot de kapitein van de boot er door heen te varen. Het was wat manoeuvreren maar de grote catamarans zijn enorm wendbaar. Toen we uit het gat kwamen zwommen er duizenden vissen aan de oppervlakte. In de zeestroom komt heel veel plankton mee wat deze vissen trekt. Daarna gaf de kapitein aan dat we naar een uitstekende rots moesten kijken. Wat schetste onze verbazing. Het had de vorm van een vrouwe hoofd. Een mirakel. Neem van mij aan dat het een enorme belevenis was. De och en ahs waren niet van de lucht. We werden een uurtje gedropt op een zo’n bleu lagoon eiland om de benen te strekken en een heuvel te beklimmen (muv. de oudjes) voor een bijzonder uitzicht. We hebben genoten en als deze dag sprekend is voor de rest van onze rondreis dan staat ons nog veel te wachten. We waren rond half zes terug en gingen naar ons hotel. De koffers stonden al op de kamer. Trudie en ik schoven om zeven uur aan voor het diner. Een internationaal buffet met diverse soepen, vlees, vis, groente, rijst, gebakken aardappels etc. Ook stonden er diverse toetjes, taarten, ijs en andere zoetigheden waaraan je, je helemaal dicht kon eten. Al met al een geweeeeeeeldige dag. Morgen wordt weer een inspannende dag. Een dag excursie met een fourwheel coache naar Cape Reinga. Door de regenwouden en over stranden naar de meest noordelijkste punt van NZ. Ook kunnen we zand sleeën. We hadden een vrije dag echter niets doen bevalt niet. We zouden de excursie met het vliegtuig doen maar Trudie wilde dat niet en zonder Trudie ga ik niet vliegen.