Dag 13
Vandaag was ik jarig en ben ik 58 jaar geworden. Leuk om al de felicitaties te mogen ontvangen via Facebook en whats app. Trudie heeft me afgelopen nacht al toegezongen wat erg leuk was. Vandaag Albany verkennen. Na het ontbijt, lekker zelf een eitje gebakken in onze eigen keuken en van een heerlijk Hollands ontbijt genoten. We reden als eerste naar Strawberry Hill waar een old farm stond van Albany en oudste huis van West Australie en geplaatst is op de lijst van historisch erfgoed. Het ligt vlak bij onze lodge aan Middleton rd. Via een kleine oprijlaan rij je door een prachtige tuin naar het fraaie huisje. Een aantal vrijwilligers leiden je graag rond. Ik had daarom ook al snel contact met een alleraardigste meneer die ons graag alles vertelde. Het huis bestaand uit twee gedeelten. Zeg maar een voorhuis en een achterhuis. Het achterhuis bestond uit twee verdiepingen met boven 3 slaapkamers. Ten tijde van de ontdekking van het oosten van Australie het New South Wales door de Engelsen (captain Stirling) waren de Fransen ook op ontdekkingsreis. Om te voorkomen dat zij het Westen van Australie zouden kolonialiseren gingen de Engelsen naar het westen en maakten hier in het zuidwesten een kolonie wat een kolonie werd van NSW. In die tijd bouwde de bewoner Sir Edward dit huis voor zijn gezin. Leuk stukje geschiedenis. We vervolgden onze weg naar het Torndirrup nationaal park waar diverse bezienswaardigheden waren. Dit lag aan de westkant van Albany op een schiereiland. De ene kant grenzend aan  een prachtige bijna afgesloten baai en aan de andere kant de oceaan. We gingen eerst naar Whaleworld. Een experience centre over de walvisvangst. In Australie was het tot 1978 toegestaan om walvissen te vangen. Dit centrum is de voormalige plek waar de walvissen aan land werden gebracht en vervolgens werden verwerkt. Ook is het laatste walvisvisvaardersschip hier op het droge gelegd en kon je dit bezichtigen. We kregen een rondleiding van een gids die aons alles vertelde over de walvisvangst. De walvissen werden gevangen door grote schepen, geen fabrieksschepen zoals de Japanners nu hebben maar zeg maar een grote kotter. De vissen werden geharpoeneerd en voorzien van een baken zodat deze naderhand werden op gepikt en gesleept naar de baai waar deze fabriek staat. Eenmaal in de baai werden de walvissen, veelal potvissen met kleinere bootjes aan wal gebracht. Er lag altijd gevaar om de hoek want het is ook een haairijk gebied die ook wel een stuk dode walvis lustte. Het was dus zaak om de walvissen zo snel mogelijk op het droge te krijgen. De walvissen werden met een winch op een houten platform getrokken waar ze werden ontdaan van de centimeters dikke speklaag. Vervolgens werden ze op een ander platform getrokken waar ze in stukken werden gezaagd en het vlees in grote ondergrondse containers werd gekookt. De beenderen laten los en werden in een andere machine van het vlees gescheiden en verder verwerk als droogvoer voor vee. Deze fabriek was voor de olie van de walvis welke werd opgeslagen in grote silo's. De zijn nu omgebouwd tot filmzalen waar je verschillende films kunt zien, ook in 3D. De walvis jacht werd in 1978 gestop, dit had in eerste instantie te maken met kosten. Bouwen van nieuwe schepen was erg duur en ook de brandstof prijzen stegen. De vraag naar walvis olie en andere producten van deze vis werd steeds minder door verdragen die de walvisvangst verbood. Australie ondertekende in ditzelfde jaar ook het verdrag tot het verbieden van de walvisvangst. In dit museum staan ook enkele skeletten van de vissen waarbij de grootste 35 meter meet, gigantisch om te zien. Een interessant bezoek zeker met de uitleg. Onze rit ging door naar de blow holes. Een bijzondere plek waar het zeewater onder de rotsen slaat en het geluid door kleine spleten omhoog wordt geblazen en een enorm geraas geeft. Hiervandaan naar het centrum gereden waar Trudie een paar slippers heeft gekocht. bij de Pizzeria een heerlijke pizza gegeten. Er was nog een uitkijk punt over de stad Mount Clarence waar we nog heen reden. Vanaf hier had je een prachtig uitzicht over de stad en omgeving. Dit was tevens een prachtig War Memorial voor ANZAC, Australian and New Zealand Army Corps. Een herdenkings plek voor de omgekomen soldaten in WOI en WOII en overige oorlogen waar Australie en New Zealand bij betrokken waren. Er was een klein museum en er stonden diverse stukken afweergeschut. Er wordt hier veel aandacht geschonken aan de herinnering aan de oorlogen, dit zie je in alle grote en kleine steden. In Perth was ook al zo'n enorm monument. Bij thuiskomst geskypt met kinderen en kleinkinderen. Heerlijk om ze weer even te spreken en te zien.

Dag 14
Albany - Esperance
Vandaag een lange rit te gaan ruim 477 kilometer naar Esperance. Na het ontbijt vertrokken we rond 09.00 uur via de South Coast Hyw 1. Het was een leuke rit met veel afwisselend landschap en nu eens geen hele rijen bomen maar prachtige vergezichten met enorme akkers in allerlei kleuren zover het oog reikte. We waren weer alleen op de wereld want veel autoverkeer is er niet. Onderweg,in een klein plaatsje Jerramungup, opgestoken voor koffie en gewisseld van chauffeurstoel. Trudie had nog niet eerder gereden dus wilde het graag uitproberen en op deze grote afstanden is het fijn als je even wisselt. Dat ging prima, je komt geen sterveling tegen onderweg, dus de weg bijna voor je alleen. In Ravensthorpe na 295 km gelunchd waarna ik het stuur weer overnam. De laatste 100 km voor Esperance is er nog steeds weinig personenauto verkeer maar neemt het vrachtverkeer toe. Er zijn hier mijnen in de omgeving waar door er grote zgn. Road Trains rijden. Gigantische vrachtauto's met drie aanhangwagens die erts vervoeren naar de haven van Esperance. We hadden deze wagens al eens eerder ontmoet bij Alice Springs op onze vorige reis. Je moet daar erg voor oppassen. Rond 15.30 uur kwamen we aan in Esperance en hadden het hotel Best Western Hospitality Inn snel gevonden. Een mooie ruime kamer. Even een sightseeing gedaan waarbij we even snel het centrum bezochten, winkels dicht om 12.00 uur, de Jetty even zijn opgelopen en een uitzichtpunt bezochten. We hebben gegeten in het restaurant van het hotel, gisteren hadden we pizza maar vanavond exclusief, ter ere van mijn verjaardag. Morgen naar Kalgoorlie wederom een rit van ruim 350 km.