Eindelijk het was zover. Onze vakantie was begonnen. Afgelopen donderdag had Fred zijn laatste werkdag en Trudie heeft op vrijdag nog een aantal uren gewerkt. Wat een heerlijk gevoel. Fred heeft vrijdag nog een gekneusde rib opgelopen. De wasmachine deed het niet meer dus reparatie moest natuurlijk gebeuren. Niet zoals normaal even alle spullen opzij schuiven, nee jezelf in een zodanige acrobatische positie manoeuvreren dat je met je ribbenkast op het gereedschap gaat liggen en het trapje onder je vandaan schuift. Hij heeft er verschrikkelijk veel pijn aan. Het zal Jantje de Boer niet wezen. Zondag hebben we op ons gemak de koffers gepakt, nadat we eerst nog een bezoek aan mam hadden gebracht die gelukkig alweer aardig opknapt. Maandag hebben we ontspannen gekeuterd in het dorp, en lekker geluncht. Rond 15.15 uur kwam Daniëlle ons ophalen voor Schiphol. We vertrokken om 18.25 uur naar Frankfurt waar we wederom in moesten checken omdat dat vanuit Nederland niet kon. We moesten op Frankfurt tot 22.25 uur wachten eer we konden boarden. Frankfurt is een ongezellig vliegveld weinig te doen dus wachten maar. De controle is erg scherp. Tweemaal wordt je gecontroleerd. Dat werkt erg vertragend. Ook alle apparatuur wordt aan een strenge controle onderworpen met speciale meetapparatuur vanwege eventuele explosief. Maar ja, gelukkig maar. We hadden goede plaatsen in het vliegtuig. Via Singapore, waar we anderhalf uur de benen konden strekken, koffie gedronken vervolgden we de reis. Een aansluitende vlucht was te laat zodat we 30 minuten vertraging kregen. De vlucht was prima, vriendelijk personeel. We kregen zes keer eten zodat we propvol zaten. Slapen doe je niet echt maar af en toe zak je weg. Het entertainment systeem bied uitkomst. Via een monitor in de stoel van degene die voor je zit kun je kiezen uit een groot aantal speelfilms of concerten of een spelletje spelen. Ook kun je het vliegtuig volgen zodat je ziet waar je, je precies bevind. Na een lange reis landen we woensdagochtend rond 6.30 uur op Sydney. Na een strenge controle op het vliegveld, honden snuffelen door je handbagage en de koffers worden  gecontroleerd op eventuele verse groente, fruit,vlees en nog een hele batterij artikelen die niet mogen worden ingevoerd verlieten we om 7.30 uur de aankomsthal. Bill en Gayle stonden op ons te wachten. Een geweldige ontvangst. We voelden ons zeker niet moe. Het eerste probleem diende zich aan. De koffers waren te groot voor de auto. Bill had een nieuwe auto en niet zo’n gewone ook een BMW 330i of what so. Een hoop gepuzzel maar de klep kon niet dicht. Dus een veter uit Bill zijn schoen gaf uitkomst. Wat een vertoning en gelachen dat we hebben. Op naar het hotel van Bill en Gayle vlak bij het vliegveld zodat we niet zover hoefden te rijden. Wij konden nog niet in ons hotel terecht zodat we ons opknapten op hun kamer. Bill en Gayle hadden ook een hotel in de stad gereserveerd, echter niet het onze want die had geen parkeergarage. Eerst reden we naar ons hotel om in te checken. Er was nog geen vrije kamer. Het hotel zat helemaal vol vanwege een belangrijke voetvalwedstrijd (soccer) Australië tegen Uruguay. We konden pas om 14.00 uur terecht dus gaven de koffers in bewaring. Vervolgens gingen we op verkenning in Sydney. Eerst bezochten we de wijk The Rocks. De oudste wijk in Sydney. Veel oude huisjes tonen de geschiedenis van het ontstaan van de stad. Uitzicht op de Harbour Bridge en The Opera House. Wederom een geweldige ervaring. Wat nog wel opgelost moest worden, was het kofferprobleem. Wij hadden de oplossing wel echter daar wilden zij niet aan. Nee, Gayle had naar huis gebeld en gevraagd of dochter Cynthia een big Four Wheel drive kon brengen. De afstand Syney - Singleton is circa driehonderd kilometer. Bill zou tot halverwege rijden en daar met Cynthia de auto omruilen. Maar eerst brachten we met zijn allen een bezoek aan Manly een buitenwijk van Sydney snel te bereiken met een ferrie. Je kunt er ook via de Harbour Bridge of tunnel komen maar dan ben je langer onderweg. Zie het als de pont in Amsterdam, maar dan het Marsdiep in plaats van het IJ. De wijk staat bekend om zijn mooie stranden en huizen en de boottocht biedt een mooi uitzicht op Sydney. Het werd erg slecht weer dus de boottocht was niet echt een pretje door de golfslag en hevige beweging van de boot. De haven staat in een grote open verbinding met de oceaan en wij moesten voorbij dat gat zodat je, je kunt voorstellen wat voor lekkere golfslag dat gaf. Een avontuurlijk tochtje. Op Manly hebben we geluncht en vanwege het slechte weer zijn we weer snel terug gegaan. De terugtocht was nog slechter. Toch wilden we deze ervaring niet missen. Terug aan de wal ging Bill de auto omruilen en zijn wij met de taxi naar het Hilton gereden. Auto rijden in Sydney is geen pretje vanwege de grote drukte. Veel stoplichten dus dat schiet niet op. Nadat Gayle had ingecheckt, zij zaten op de 39^e verdieping, eerst naar de kamer voor een fabuleus uitzicht. Vervolgens gingen we Sydney onveilig maken. De kerstsfeer is al overduidelijk aanwezig. Grote warenhuizen zien er geweldig uit. Ook zijn we in het Victoria building geweest. Een geweldig mooi oud winkel centrum met exclusieve winkels en in volledige kerst outfit. Het gebouw is van eind 1800 en uit de erfenis van Queen Victoria. In één van de warenhuizen zijn we op de foto geweest met Santa. Trudie en ik waren erg moe zodat we besloten om in de bar van het hotel op Bill te wachten. Nadat Bill terug was zijn wij naar ons eigen hotel gegaan. Ook een mooi hotel met een mooie kamer op de tiende verdieping. Midden in het centrum en minstens zo groot. Om 20.00 uur deden we het licht uit bek en bek af.

De wekker op 7.00 uur gezet en een goede nachtrust gehad. Je biologische klok is van slag want we waren om 3.00 uur al wakker maar gelukkig toch weer in slaap gevallen. Om 8.30 uur zaten we aan het ontbijt toen Gayle belde of we al klaar waren. Zij waren inmiddels onderweg. Zij schoven nog even bij ons aan voor het ontbijt. Om 9.30 uur vertrokken we richting de Blue Mountains. Het weer was prima, de Australische Tom Tom geprogrammeerd om zo snel mogelijk de miljoenenstad Sydney te verlaten wat met zo’n apparaat een koud kunstje is. Links rijden blijft als bijrijder een vreemde zaak. Het was een verschrikkelijk mooie tocht. Je moet je wel voorstellen dat afstanden hier erg relatief zijn. Als wij het over honderd kilometer hebben spreken zij al snel over driehonderd. En inderdaad in zo’n immens land spreek je dus ook over ‘andere’ afstanden. Het eerst bezochten we de Wentworth Falls, watervallen vernoemd naar de ontdekker ervan. Mooie watervallen van zo’n driehonderd meter hoog. Vervolgens bezochten we de Three Sisters bij Echo Point. Drie rotspunten die naast elkaar staan en een betekenis hebben voor de aboriginal cultuur. Het uitzicht was formidabel. Bergen bomen en dalen wisselen elkaar af. Je kunt er eigenlijk geen voorstelling van beschrijven zo groots en immens al dit is. Het nationaal Park De Blue  Mountains is ongeveer zo groot als Nederland in oppervlakte. Hierna zijn we gaan lunchen in een restaurant wat uitzicht bood op de Three Sisters. Na de lunch zouden we naar Scenic World gaan. Drie attracties in de vorm van een Railway, Skyway en een Flyway. Door en over een klein stukje van het park. Trudie en Gayle wilden alleen met het treintje mee. Had Trudie van te voren geweten wat voor treintje dit was dan had ze dit ook niet gedaan. Maar ja, je kunt overal wel nee op zeggen, dan weet je ook niet wat je mist. Het treintje was een smalspoor baantje wat leek op een kermis attractie. De banken stonden schuin naar achter zodat je helemaal achterover hing. Maar goed ook want we gingen na vertrek namelijk bijna loodrecht naar beneden. De trein hing vast aan een staalkabel die langzaam vierde zodat wij gingen rijden. Wat een ervaring. Het was abseilen met een ‘treintje’. Trudie en Gayle stonden doodsangsten uit. We zaten ook nog eens voorin wat het extra spannend maakte. Mijn hemel wat een ervaring en hoe maken ze het. Hierna gingen Bill en ik nog met de Flyway mee. Een grote gondel met glazen bodem die aan een draad over een ravijn gaat. Je kijkt driehonderdvijftig meter naar beneden en het is net of je geen bodem onder je voeten hebt. Er kunnen ongeveer dertig mensen in. Met hetzelfde apparaat zijn we ook weer terug gegaan wat niet de bedoeling was omdat we ook nog een kaartje voor de Skyway hadden. Deze moesten we jammer genoeg overslaan omdat we met de Flyway heen en weer waren gegaan en dan niet meer met de Flyway mee mochten. Dit hadden we niet goed begrepen. Maar ondanks dit was het in één woord geweldig. Hierna reden we naar twee leuke stadjes, Leura en Katoomba. De stadjes zijn net wildwest dorpen. Leuke huisjes met veranda’s. De dag begon al aardig op te schieten waarop we vervolgens richting Singleton reden. De weg was lang en links en rechts bomen zodat we weinig konden zien. Na een klein uurtje dronken we koffie bij een wegrestaurantje in de middel of no-where. Vanaf hier was het uiteindelijk nog tweehonderd kilometer rijden over de enige weg die door de Blue Mountains gaat. Niet over een rechte weg maar met veel heuvels en haarspeldbochten. Dan is tweehonderd kilometer erg lang. Onderweg heb ik de auto’s geteld die we tegenkwamen dat waren er tweeëndertig wat bijna niet voor te stellen is als Nederlander. Het is hier zo ongelofelijk uitgestrekt. Rond zevenen waren we thuis. Nu moet ik toegeven dat het reizen in zo’n grote Toyota Landcruiser vier liter met alle comfort geen straf is. Het was wel een vreemd gevoel dat we bij Bill en Gayle aankwamen want het voelde echt of we thuis kwamen. De pizza koerier gebeld zodat we rond 20.15 uur aan de pizza zaten. Wat een geweldige dag hebben we beleefd.