Maandag 28 november
Hoera, Hoera, Vandaag is Fred jarig, heb hem van iedereen de felicitaties over gebracht. Een lange dag wacht op ons. Om 06.00 uur ons bed weer uit. Het is nog erger dan naar je werk te gaan. Als je werkt dan heb je nog dagen tussen door vrij waarop je wat langer kan blijven liggen. Ik heb Fred beloofd om na thuiskomst zo’n 24 uur in bed te blijven om bij te komen. Ook moet je niet te lang wachten met het maken van het verslag daar je op één dag zoveel indrukken op doet, die je, je twee dagen later al niet meer voor de geest kan halen. Na ons ontbijt vertrokken we om 07.45 uur met de bus naar Wellington. Een rit van zo’n 325 kilometer. Onderweg een paar keer gestopt voor een plas/koffie pauze. Vlak voor Wellington hadden we lunch en anderhalf uur de tijd om te shoppen. Rond 13.30 uur reden we verder  naar Wellington alwaar we een site seen kregen. We reden naar Mount Victoria waar een mooi panorama van de stad was te zien en foto’s konden schieten. Het begon te regenen dus dit lukte niet echt, jammer. Daar we voor het hotel nog te vroeg waren werden we in de gelegenheid gesteld om met een treintje van de beneden stad naar boven te gaan. Ik had zelf  geen zin en ben erg bang in dit soort steile treintjes, dus reed verder met de bus. Hier hebben we even moeten wachten. Verder werden we nog even gedropt in een Botanical Garden en vandaar reden we naar het hotel. Fred werd verrast met een email van de kinderen met een felicitaties wat hem erg verraste. Ook de smsjes en de emails gaven hem toch het idee jarig te zijn. Koffie op de kamer om vervolgens weer in onze schoenen te stappen voor een korte wandeling naar het Te Papa Museum. Een geweldig mooi museum dat zeer de moeite waard is om te bezoeken. Neem er wel de tijd voor want, zoals wij er door heen hebben moeten lopen (hadden maar twee uur de tijd want het sloot om 18.00 uur toegang vrij waar vind je dat tegenwoordig nog) was niet echt leuk. Je kan er zeker als je alles op een normale manier wil zien zo’n halve dag rond lopen. Het museum heeft de stad Wellington en de sponsors zo’n 315 miljoen NZ dollar gekost. Het verteld de historie van NZ, hoe de eerste bewoners er waren, de immigratie van de nieuwe mensen en over de fauna en flora. Ook kun je ervaren hoe een aardbeving voelt. Men simuleert in een huis de beving. In een paar minuten is er niets meer over. Onderweg terug naar ons hotel zagen we op de parkeerplaats een camper staan met daar naast een terreinwagen met aan de voorkant een constructie om zich door de camper te laten trekken. We hebben even met de eigenaar gesproken wat ons zeer enthousiasmeerde voor vakanties binnen Europa te zijner tijd. Terug in het hotel schoven we aan voor het diner wat ook deze keer weer voortreffelijk was. Fred  was blij zijn bed te zien dus was niet meer te houden en is gaan liggen. Ik ben zelf nog even aan de overkant gaan shoppen. Daar was namelijk een enorme supermarkt waar van alles te koop was en heb voor Fred dan ook nog wat Nederlandse artikelen gekocht, zoals een pakje stroopwafels en een stukje Goudse kaas. Ook voor mij werd het die avond niet laat en deed uiteindelijk om half elf het licht uit.

Dinsdag 29 november
Vandaag ging wederom de wekker om 06.00 uur. Een nieuwe dag met weer hetzelfde ritueel. Om 07.45 uur vertrok de bus richting haven om in te schepen. Eerst de bagage uit de bus die apart van ons mee reist. Daarna zelf aan boord om vervolgens om 08.45 uur met de boot op weg te gaan naar het Zuider-eiland. Aan boord ben ik even achter de laptop gaan zitten om alvast het verslag te maken van gisteren en dat van vandaag. Af en toe zit Fred even gezellig naast me het andere moment is hij aan het filmen of in gesprek met medereizigers uit onze bus. Het was een overtocht die circa 3.5 uur duurt. Je kunt vanaf Wellington de bergen van het Zuider eiland zien, echter om in Picton te komen moet je via een lange fjord. Het was een bijzonder mooie overtocht via de Queen Charlotte Sound, zo tussen de hoge bergen. Bij aankomst aan de andere zijde scheen de zon volop. Twee geweldig aardige mensen Derek en Jennifer uit Wales Engeland verlieten ons hier, want zij trokken verder met een camper. Adressen uitgewisseld want je weet maar nooit. Op het zuidereiland werden we opgewacht door een andere chauffeur, Reece met een gloednieuwe bus. Het is goedkoper om het op deze manier te doen want het kost 1800 nz dollar ca 900 euro om de bus mee te nemen. De route werd vervolgd. De streek waar we reden hete Marlbourough en is het wijngebied van NZ. Tussen de hoge bergen strekt zich een wijngebied uit zover het oog reikt. NZ is voor wat betreft de wijn een jong land en heeft een gemiddeld wereldmarkt aandeel van ongeveer 0,7 procent. Dat is niet zoveel echter het breidt zich langzaam uit en de wijnen behoren tot de top. Een bezoek aan een wijnmakerij gaf hier meer duidelijk over. We bezochten de viniards van Montana. De grootste wijnmaker en exporteur van Nieuw Zeeland. De wijngaarden beslaan circa vierenderdig duizend hectare grond, goed voor zo’n 30 tot 40 miljoen liter wijn. Ook zijn er veel wijnboeren die coöperatief zijn en de druiven naar deze wijnmakerij brengen. Na de rondleiding en het proeven van enkele rode en witte wijnen en de high tea gingen we richting Blenheim voor ons hotel. Een klein stadje met circa 17000 inwoners. Een internet café was er niet maar de bibliotheek gaf uitkomst. De verbinding was niet snel maar snel genoeg om de email te checken. Met een duik in het zwembad en een heerlijk a la card diner sloten we dag af.