logo
Website Fred en Trudie
Home
Welkom
Gastenboek
Reisverslagen
Cruise 2022
Valencia 2022
Kos 2021
Midwolda 2021
Heino 2020
Caribbean 2020
Polen 2019
Cruise 2019
Griekenland 2018
Kos 2018
Wenen 2018
Cruise 2017
Wenen 2017
Kos 2016
Portugal 2016
Cruise 2015
Australie 2014
Cruise 2013
Griekenland Kos 2012
Caribbean 2011
Spanje 2011
Italië Basilica 2010
Noord Limburg 2010
Madrid 2009
Australie 08/09
Istanboel 2008
Spanje Andalusie 07
Lissabon 2007
Praag 2007
Sardinië 2006
Dag 1/2
Dag 3/4
Dag 5/6
Dag 7/8
Dag 9/10
Dag 11/12/13
Dag 14/15
Dag 16/17/18
Dag 19
Griekenland 2006
Nieuw Zeeland 2005
Brussel 2005
Italie Calabrie 2004
Australie 2002
Sicilië 2001
Fotoalbums

Dag 5
Vandaag het laatste ontbijt bij Il Vigneti. Een geweldige Agritourismo.We moesten vandaag zo’n 200 kilometer rijden en zouden onderweg nog ergens naar het strand gaan. De zon scheen volop. We reden via de westkust naar het zuiden. Onderweg eerst koffie gedronken rond 10.30 uur en vervolgens doorgereden naar de provincie Sinis. Dit is een schiereiland aan de westkust. Hier vind je de witte flamingo’s. Allereerst reden we naar het meest westelijke  puntje Putzu Idu en Su Pallosu. Een geweldige ruige kaap met mooi strand. Hier hebben we enkele uurtjes genoten. Rond half twee reden we verder. Via San Giovanni di Sinis en langs een grote binnenzee Stagna di Calbras. Het was de bedoeling flamingo’s te spotten echter daar waar we flamingo’s zouden zien zagen we ze niet maar we zagen ze uiteindelijk bij een iets zuidelijker gelegen meer Stagno di St Giusta. Erg bijzonder. Aangezien we voor donker bij de volgende agritourismo moesten zijn  vanwege de geïsoleerde ligging besloten we om maar haast te maken. Onderweg troffen we nog een Lidl zodat we eerst nog wat inkopen deden. Rond zessen kwamen we in de buurt van de agritourismo zodat Trudie de beschrijving erbij pakte. Bij Domusnovas een klein plaatsje aan de voet van een berg reden we het onherbergzame binnenland in. We moesten naar 600 meter hoogte. Via een provinciale weg die plots eindigde in een onverharde weg reden we steeds dieper het bos in zodat we ons afvroegen of we goed zaten. Omdat je verder niets tegenkwam werden we onzeker en de weg zat vol kuilen en hobbels. Maar dat moest wel want het was de enige weg. We passeerden een ruïne van een zilvermijn en ook dat klopte. Opeens zagen we een pijl met de naam Perda Niedda en de vervelende weg veranderde in een smalle asfalweg. Via allerlei haarspeldbochten reden we alsmaar hoger en hoger. Trudie was niet op haar gemak en uitte dat ook met de mededeling dat we maar terug moesten gaan. Dat was nu net geen juiste optie. Ook was ze bang een tegenligger te ontmoeten (gelukkig geen één). Links was een enorme afgrond zonder vangrail, maar wel met bomen en rechts van de weg zat een greppel. Uiteindelijk na een rit van circa zes km arriveerden we in de middle of nowhere boven op een berg en ver weg van alles bij de agritourismo. Gelukkig hadden we wat boodschappen gedaan. Trudie opperde dat we nog vijf keer de route moesten afleggen waarop ik maar niet reageerde. Hoe verzinnen ze het om hier een bedrijf te stichten. Het ziet er allemaal wel erg mooi uit. We kregen een ruime kamer en waren gezien het seizoen de enige gasten. Na een heerlijke douche konden we om 20.00 uur aanschuiven voor het diner. Een uitgebreid gerecht; vlees, kaas, groente en iets wat leek op een dessert. In eerste instantie dachten we omdat het de eerste avond was dat het hier bij zou blijven. Maar nee, dit was pas de starter. Een halve liter wijn schoof er ook wel in. Vervolgens kregen we cannelloni gevuld met champions. Geen rolletjes maar een soort beignets. Dat vulde behoorlijk Eigenlijk zaten we allebei aan onze tax maar er kwam nog meer. Een schaal vol met stukjes speenvarken en een schaal met salade. Om niet onbeleefd te zijn heb ik (fred) hier ook maar enkele stukken van opgegeten en Trudie was allang vol, maar nam maar een tomaat. We waren er nog niet want er kwam er nog een dessert. Appeltaart met ijs. Mijn hemel waar moesten we het laten. We hadden een hoop lol. Toch nog maar wat opgegeten. Al met al was het verrukkelijk maar veel te veel. Voor Trudie nog koffie toe en ik kreeg nog een Mirte; zeg maar een Sardijnse kruidenbitter. Vol maar voldaan verlieten we restaurant rond tienen.

Dag 6
Om half negen zaten we aan het ontbijt. Nou ja, wat je ontbijt kunt noemen. Ze dachten ook die zitten nog wel vol van gisteravond. Enkele kleine beschuitjes met jam, koffie en thee. We zouden vandaag naar de grote stad Iglesias voor een internet point. Maar eerst natuurlijk weer naar beneden. Nu dat ging redelijk voorspoedig. In Iglesias vonden we snel een parkeerplaats en kwam er direct een wandelende parkeermeter (parkeerwacht) naar ons toe met kraskaarten en vroeg hoelang we wilden blijven, kraste dit aan op de kaart en we betaalde aan hem. Hij wees ons ook een internet point aan zodat dat snel was gevonden. Na eerst koffie verlieten we de stad op weg naar de kust. Via een schitterende bergweg met zicht op zee reden we richting Buggerru. Hier zouden we naar het strand gaan. Echter op weg hierheen vonden we een afslag Masua. Een heel klein kustplaatsje wat we natuurlijk weer via allerlei haarspeldbochten konden bereiken. Het was leuk om even in te rijden maar niet om naar het strand te gaan. Vervolgens reden we weer terug en enkele kilometers verder stond dat de weg doodliep. Er kwamen echter we auto’s van de andere kant zodat we het maar op hoop van zege probeerden. Uiteindelijk was de originele weg inderdaad afgesloten echter er was een smalle bypass aangelegd die inmiddels open was en met stoplichten die het niet deden, dus kans op tegenliggers. Je komt bijna geen auto tegen, maar wij wel. Dus uiterst  voorzichtig naar rechts en het ging net. Blij dat we een huurauto hebben. We reden tussen ruige en hoge berg ketens door. De omgeving is hier schitterend. We passeerden een afslag Cala Domestica en konden het niet laten hier in te gaan. Dat was maar goed ook want we belanden bij een schitterende baai tussen de bergen in en een mooi zandstrand. Er waren weinig mensen. Hier hebben we heerlijk gezwommen en een broodje gegeten. Vervolgens reden we door naar Buggurru. Dit was vroeger de havenplaats waar het zilver en de mineralen uit de mijnen werd verscheept. Inmiddels is het een klein toeristisch plaatsje met een pittoreske haven. Men is druk aan het renoveren. Het werd tijd om weer op huis aan te gaan want je rijdt zomaar een stuk weg en we moesten voor donker weer binnen zijn. Trudie had een schitterende weg door de bergen uitgezocht met honderden bochten. Het reed weliswaar heel leuk maar schoot niet erg op. Onderweg passeerden we de grotta de Su Mannau op de weg van Flumminimaggiore naar Iglesias. Je kunt als toerist 500 meter individueel de grot in via allerlei stalen wandelpaden en we besloten om dat te doen zonder gids (want er waren alleen italiaanse die geen engels spraken). We moesten buiten eerst een stuk klimmen. Via een hek, wat we eerst niet open kregen, gingen we naar binnen. Het was werkelijk waar fantastisch. Trudie was bang en wilde weer terug nadat we een eind op weg waren. Niet aanstellen doorlopen, dus nog een stuk. Uiteindelijk zijn we toch maar terug gegaan omdat ik wel in de gaten had dat het niet ging. We hebben toch nog heel veel gezien, enorme ruimtes met stalacnieten en kleine ondergrondse watertjes. De grot heeft een totale lengte van 8.5 km en behoort tot de langste van de wereld. Uiteindelijk door naar ‘huis’. We reden ook nog voorbij de Tempio van Antas, een tempel uit het verleden. We hebben er genoeg gezien dus deze lieten we maar links liggen. Uiteindelijk hebben we hem van een afstand op een hoge berg kunnen fotograferen. Om half zes waren we weer op de Agri. Om 20.00 uur weer dineren. Dezelfde starter als gisteren. Hierna reuze ravioli met heerlijke tomatensaus en parmezaanse kaas. Het vlees was gekruid rundvlees en het toetje was hetzelfde als wat we van de week in de pasticceria hadden. Heerlijk. We hebben vandaag veel kilometers gemaakt echter maar een klein stukje van deze omgeving gezien. Dit stuk is erg mooi en voor het eerst weer het gevoel in Italië te zijn.