13 juni
Na het ontbijt, wat we ons goed lieten smaken gingen we op weg naar Segesta. Dit is een belangrijke nederzetting geweest van de Elymiers welke afstamden van de Trojanen. Een plaats waar overblijfselen staan van een Dorische tempel.Rond 11.00 uur arriveerden we daar. De keus was om met een busje naar boven te rijden of de benenwagen. Altijd de verkeerde keus, de benenwagen. Het was een hele klim omdat de tempel boven op de heuvel lag.De bus had ook gezien de temperatuur een beter alternatief geweest. Rustig aan naar boven gelopen met een majustueus uitzicht op de omgeving en uiteindelijk op de prachtige grote intact staande tempel.

Na een zware wandeling van 2 km omhoog kwamen bij de prachtige overblijfselen van een Amphitheater gericht naar de zee wat een prachtig uitzicht bood. Er werd nog steeds door archeologen gegraven en we hebben dit een poosje met de grootste interesse gade geslagen. Het was een spectaculair bezoek en meer dan de moeite waard. Ook de afdaling ging weer te voet. Nadat we in de auto waren gestapt maakten we een prachtige rit langs de kust en onderweg hebben we nog heerlijk gezwommen. De rit bracht ons in Corleone, de mafiastad en niet echt op bezoekers ingesteld. In de supermarkt wat inkopen gedaan. Hier belde Danielle ons dat het allemaal goed ging met het thuisfront. We hadden deze dag 260 km op de teller staan. Nadat we ons in het hotel hadden opgeknapt hebben we heerlijk pizza gegeten dat kun je hier wel.

14 juni
De volgende morgen weer op tijd uit de veren. Tijdens het ontbijt kregen we van de mensen uit Bergen die we eerder hadden ontmoet een tip om naar het bergdorp Enrice te gaan. Dit lag aan de westkust bij Tripani. Hier lagen zogeheten zoutpannen. Tripani stond al op onze lijst dus twee vliegen in 1 klap. Het zou een warme dag worden dus ook de zwemkleding mee. Na een rit van zo'n 100 km kwamen we rond 12.00 uur aan in Enrice. De weg er naar toe was stijl en vol met haarspeldbochten. Het plaatsje lag op 1200 mtr. Maar het was de moeite meer dan waard. Het uitzicht was fenomenaal. We stonden op een ruine omsloten door wolken en door de gaten in de wolken zagen we af en toe de kust. In het dorpje zelf had de tijd stil gestaan. Op het dorpsplein stond een Siciliaan met een ezel te spelen op een accordeon. De ezeltjes staan model voor het leven en werken op Sicilie. De zoutpannen lagen aan de kust en het zout wt hier werd gewonnen gingen naar plaatsen in heel Europa. De export loopt hard terug gezien de beperktere vraag. We wilden dit toch wel van nabij bekijken dus op naar de kust. Daar aangekomen hebben we wat rondgelopen en uiteindelijk beland op een kleine strook strand waar we heerlijk hebben gezwommen. De omgeving straalt hier verder niets uit. Na het zwemmen vervolgden we onze tocht naar Marzalla. Na het parkeren liepen we het centrum in en genoten we van een muziekkorps wat ter ere van e'e'n of ander feest door de stad liep. Een groot centrum met prachtig winkels. Fred had op een gegeven moment het idee dat we werden gevolgd door een aantal mannen. We liepen een andere straat in en Trudie gaf aan dat er drie mannen achter ons liepen die stopten wanneer wij stopten. Een zeer onprettig gevoel bekroop ons. Ons geluk was waarschijnlijk een grote groep Japanners die de straat in liepen en waar wij bij aansloten. Uiteindelijk zijn we naar de auto gelopen en weg wezen hier. Een vervelenden ervaring. Na een rit van 325 km reden we via Palermo weer terug naar ons hotel. Al met al een leuke dag met een beetje rare smaak op het eind.