Zo de eerste nacht in onze nieuwe bestemming gehad. Onrustig geslapen. Er gaat toch niets boven je eigen bed en het waaide verschrikkelijk. We hadden een redelijk ontbijt om 8.00 uur. Hierna vertrokken we om 8.40 uur voor een rondtrip in de omgeving. We reden vanaf Teulada via het binnenland door de bergen tot Pula. Een schitterende tocht met mooie ver gezichten van ca. 40 km echter het neemt veel tijd in beslag. Dit vanwege de vele haarspeldbochten, stijging en daling en de voorzichtigheid die in acht moet worden genomen. Veelal harder dan 50 km p/u kom je niet. Het is zondag dus weinig te beleven. Vervolgens reden we onder de kust door weer terug. Een stop bij Capo di Pula. Hier stond ooit de oude stad Nora gebouwd op een landtong. In 238 na Chr. werd dit de hoofdstad van de Romeinse provincie Sardinië. Vele rooftochten en gebrek aan vruchtbaar land dwong de bevolking in de middeleeuwen de stad te verlaten. De havens werden uiteindelijk overspoeld door de opkomende zee. Wat overbleef waren de resten die nu nog te bewonderen zijn. Een complete stad echter je moet wel je verbeelding laten spreken. Straten en overblijfselen van huizen, tempels en thermen zijn te bezichtigen. De moeite waard van een bezoek. Vanhier reden we naar enkele mooie ‘stranden’, ondermeer in Chia en Capo Spartivento. Wel mooie zandstranden echter eerlijk gezegd hebben we ze in Italië wel mooier en groter gezien. De strandjes stellen niet echt veel voor. Er zijn veel hoge kliffen en rotsen en daartussen af en toe een zandstrand. De weg langs de kust is een mooie. Je houdt de kust aan de linkerhand terwijl je door de bergen rijdt en af en toe afdaalt en dan bij de strandjes komt. Het is zondag dus de Italianen kennen deze strandjes ook. We hadden ons vergist want we dachten dat we hier vijf nachten zouden slapen echter het zijn er maar twee zodat Trudie de plannen moest bijstellen. We hadden de keus om naar het strand te gaan echter de wind was behoorlijk of doorrijden en een bezoek aan het eiland di S.Antioco. We kozen voor het tweede. Op weg hierheen, verrassing. Vlak achter een bocht stond de Carabinieri te controleren. Er werd onderweg al aardig met lichten geknipperd echter we dachten dat we groot licht op hadden. Mis, aan de kant en rijbewijs tonen. Geen probleem. Na het opschrijven van enkele gegevens konden we weer doorrijden. Er straalt van deze agenten wel enig respect uit en rij niet door want ze staan met een mitrailleur in de aanslag. We vervolgden onze weg naar het eiland wat via een soort afsluitdijk te bereiken is. Op zich is er weinig te zien, echter de rotsachtige kust is bijzonder mooi. Het is ongeveer zo groot als Texel en we hebben het helemaal rond gereden. In het noorden van het eiland ligt de plaats Calasetta vanwaar je met de boot naar het eiland di S. Pietro kunt gaan. Op de weg weer terug reden we langs een groot meer Stagno S. Caterina. In dit meer stonden honderden roze flamingo’s. Een heel bijzonder gezicht. Vervolgens door naar de Agri. Om 19.45 uur reden we naar Teulada voor ons avondeten. Trudie had mosselen en allerlei verschillende soorten vis. Ik had spaghetti met schelpdieren en een overheerlijke pizza. Om 22.00 uur met een Amaretto de dag afgesloten. Morgen trekken we naar de oostkust.
Dag 10 Alweer een nieuwe dag en een andere bestemming. We zijn erg moe maar dat komt door gisteren en we hebben slecht geslapen. Het blijft erg afwisselend op deze manier reizen echter we moeten oppassen dat we genoeg ontspanning en rust inlasten. We reden via de zuidkust, Cagliari naar de volgende bestemming. Vlak voor Cagliari koffie bij een pomp aan de snelweg. Je kunt hier goed en goedkoop koffie drinken en een broodje eten. En, belangrijk naar een schone toilet. Vanaf Cagliari moesten we via de SS125 het binnenland in. De klim en bochten waren zeer afwisselend en het uitzicht fenomenaal. Wel af en toe aan de kant voor die o zo snelle Italianen. Er is een gedeelte van de weg vernieuwd echter dat staat nog niet op de kaart. Ter hoogte van San Vito verlieten we de snelweg voor een korte stop. Een stad die bekend staat om zijn kunstnijverheid. Trudie had gelezen dat er hier fluitachtige instrumenten werden gemaakt, de launeddes waarop vroeger de herders speelden. Ze wilde er graag één kopen maar we konden niet slagen. Ook komen hier reiten manden en borduurwerk vandaan. Terug naar de snelweg zagen we een bordje ‘Domus van Janas’. Nieuwsgierig als we waren wilden we weten wat dat nu weer was. Achteraf blijkt het een graftombe te zijn. De tombe hebben we wel kunnen aanschouwen maar wat vervelender was, was dat we kwamen vast te zitten met de auto. Het was niet zo warm buiten maar het zweet liep ons letterlijk over de rug. Zeker omdat de plek waar we zaten ook nog eens ver weg van alles was. Een plan bedacht wat te doen. We moesten de auto keren dus in de tweede versnelling langzaam proberen los te komen. We stonden ook nog eens op een helling dus mijn hemel. Trudie stond druk te gebaren, naar links en rechts en uiteindelijk reed ik met de rechter voorbumper tegen een grote steen; nog meer zweten. De auto op de rem en uit gestapt om de situatie in te schatten. De wielen anders gedraaid zodat de auto los kwam van de steen. Lang verhaal kort maken, we zijn uiteindelijk weg kunnen komen. De auto heeft wel wat lakschade aan de kunststof bumper maar er is gelukkig niets stuk. Voorkomen hadden we het niet echt want de plek was te bereiken per auto alleen er staat vooraf niet dat je eigenlijk het hele stuk wat je heen rijdt ook weer achteruit moet rijden. Dit was echter geen optie. De schrik zat er goed in en ik was er ziek van dat het eigendom van een ander beschadigd was. We zijn wel volledig verzekerd en hebben alles afgekocht maar we hebben er de hele dag een slecht gevoel van gehad. We besloten dat de eerst volgende auto die we huren in het buitenland een 4wheel drive wordt. We zette onze reis voort en kwamen uiteindelijk bij de kust en gingen bij Cardedu van de weg af om bij Museddu op het strand een broodje te eten. Mooi strand en we waren alleen. De zee was erg woest dus zwemmen ho maar. Vanhier moesten we weer het binnenland in voor onze volgende Agri I Mandorli. Het was inmiddels erg bewolkt geworden en vlak bij de Agri begon het te stortregenen. Geen pretje als je ook nog eens van de weg moet om een onverharde weg in te rijden en deze ca. drie kilometer moet volgen. Maar we hebben het gevonden. Het lag in een dal op een heuvel tussen enorme bergen in, ondanks de regen schitterend. We werden ontvangen met koffie en hebben een heerlijke ruime kamer. 's Avonds lekker in het restaurant gegeten van dit bedrijf want ook deze Agri ligt zeer geïsoleerd. Rond 22.00 uur rolden we vol en vermoeid het bed in. Rond middernacht weer wakker want naast onze kamer lag een jong stel wat nogal erg luidruchtig was in bed dus eer wij sliepen….. Gelukkig waren ze er maar één nacht; we worden ouder papa.
