logo
Website Fred en Trudie
Home
Welkom
Gastenboek
Reisverslagen
Cruise 2022
Valencia 2022
Kos 2021
Midwolda 2021
Heino 2020
Caribbean 2020
Polen 2019
Cruise 2019
Griekenland 2018
Kos 2018
Wenen 2018
Cruise 2017
Wenen 2017
Kos 2016
Portugal 2016
Cruise 2015
Australie 2014
Cruise 2013
Griekenland Kos 2012
Caribbean 2011
Spanje 2011
Italië Basilica 2010
Noord Limburg 2010
Madrid 2009
Australie 08/09
Dag 1/2/3
Dag 4/5
Dag 6/7
Dag 8/9
Dag 10/11
Dag 12/13
Dag 14/15
Dag 16/17
Dag 18/19
Dag 20/21
Dag 22/23
Dag 24/25
Dag 26/27
Dag 28/29
Dag 30/31
Dag 32/33
Laatste 2 dagen
Istanboel 2008
Spanje Andalusie 07
Lissabon 2007
Praag 2007
Sardinië 2006
Griekenland 2006
Nieuw Zeeland 2005
Brussel 2005
Italie Calabrie 2004
Australie 2002
Sicilië 2001
Fotoalbums

Dag 8
Een raar gevoel weer de laatste dag bij Gayle en Bill. Een dubbel gevoel met veel emotie want dat heb ik nog niet eerder gezegd maar bij Bill is onlangs leukomie geconstateerd. Dus voor de Kerst starten de chemobehandelingen. Wij zouden elkaar komend jaar weer ontmoeten in Nederland echter dat is nu nog maar de vraag. Maar goed, veel behandelingen kennen een positief verloop en de gezondheidszorg staat in Australië op een hoog niveau. Na het ontbijt, afscheid van Gayle en bracht Bill ons naar Newcastle waar we de auto zouden ophalen. Newcastle is de haven voor de kolentransporten. Met treinen worden de kolen hier naar toe gebracht. En overgeladen in grote kolen schepen die over de hele wereld varen. Er wordt hier 40 miljoen ton kolen op jaarbasis verscheept en dit groeit de komende jaren naar 46 milj. ton. Een grote havenstad waar Nederlandse baggerschepen op het ogenblik druk aan het werk zijn met de aanleg van een nieuwe haven. Voor het eerst links rijden, spannend. We hadden het depot van Europcar snel gevonden. We rijden in een Ford Falcon. Een drieliter moter zal ons door het zuiden van Australië rijden. Na en korte uitleg en controle reden we achter Bill de stad uit. Onderweg splitste onze wegen. We namen afscheid en wij reden richting Sydney en hij naar Salamander Bay. Het was een rare gewaarwording links rijden.. Aan het stuur zit de richting aanwijzer precies contra aan die van ons in Nederland. Dus deed ik de richtingaanwijzer uit zat ik aan de ruitenwisser, Trudie lag in een deuk. Maar goed na een paar keer heb je dat wel door. Vlak voor Sydney verlieten we de snelweg want ik wilde graag naar Barowa Waters. Hier zijn we in 2005 ook geweest en dat was wel zo’n mooie plek dat ik daar nog wel een keer heen wilde. Het is een groot meer tussen boom begroeide bergen en toont heel idyllisch. Je moet vanaf de snelweg een heel eind naar beneden rijden via allerlei haarspeld bochten maar ben je beneden dan is het prachtig. We zijn met de pont naar de andere kant van het meer gevaren voor koffie. We vervolgden onze weg en bij Sydney was het een drukte van belang. Ik volgde de aanwijzingen van Trudie niet goed op dus raad wat er gebeurde....... Gelukkig zorgde de navigator weer dat we op de goede weg zaten. Petje af voor Trudie die ons uiteindelijk keurig om Sydney heen leidde. Het wegverkeer houdt zich goed aan de voorgeschreven snelheden. Alle speedcamara’s staan aangegeven en dat zijn er heel wat. Ook traject controlles zijn ze niet vies van hier. Ook een groot nadeel is dat er geen transparantie is in de snelheden. Borden met 60, 70, 80 en 90 wisselen elkaar in groot tempo af. Je kunt er snel één missen en dan is de bekeuring snel binnen. Rijden hier is heel anders dan bij ons en er is veel zichtbaar en onzichtbare politie op de weg dus houdt je aan de snelheid. Cruise control is hier geweldig. Het grappige is dat op de freeway, autosnelweg het meeste verkeer op linkse rijstrook rijdt. En de tweede baan bijna helemaal vrij is alleen als er wordt ingehaald zie je de chauffeur op de andere rijbaan rijde. Bij ons zijn beide rijbanen gevuld met auto’s. Dus onnodig op de andere rijbaan rijden wordt hier niet gedaan. De hoogste snelheid is 110 km p/u. Ons Best Western hotel lag in Mittagon. Een klein dorp waar de tijd heeft stilgestaan. Vriendelijke ontvangst en grote kamer. Lekker gegeten bij de chinees want we wilden wel eens wat anders dan friet met vis of vlees oid. Het eten was prima maar geen Nederlandse Chinees. Morgen gaan we op weg naar Canberra.

Dag 9
Na een goede nachtrust, goed ontbijt verlieten we rond 9.00 uur het hotel. Op weg naar Berimma. Een plaatsje niet ver van Mittagon. Een plaatsje waar de tijd heeft stil gestaan en de moeite waard van een bezoek. Het plaatsje is gesticht aan begin van de 18e eeuw. Leuke huisjes waabij je de auto’s weg moet denken en koetsen door de straat ziet rijden. Ook is er een echte gevangenis die nu dienst doet als reintegratie kamp en naast het gebouw staat het gerechtsgebouw. Beiden gebouwd van zandsteen. Het gerechtsgebouw doet nu dienst als museum. Een bezoekje meer dan waard. In de rechtszaal zitten allemaal mensgrote poppen dus het is net of er echt een rechtzaak aan de gang is. In de hoofdstraat diverse winkeltjes die patchwork en grote hoeveelheden stoffen verkopen van diverse kwaliteiten. Bij de plaatselijke pattiseriezaak koffie gedronken met een zelfgemaakte lekkernij. Voor één van de winkels stonden twee bomen, zgn. Smoke busch. Heel aparte bomen die vol met roze bloemen zaten. De tijd tikt door dus op naar de volgende plaats Bowral. Een iets grotere plaats waar we even door de winkelstraat zijn gelopen. In sneltreinvaart door naar de Fitzroywatervallen. Dit was een echt highlight. Een gigantische diepte waarin het water viel. De omgeving was overweldigend en als mens ben je zo klein. Het leek hier op de Blue Mountains. Naast de waterval was de politie aan het abseilen. Je moet geen hoogtevrees hebben. Het was inmiddels 16.00 uur en we moesten nog 200 km rijden. Je vergeet snel dat je hele afstanden moet overbruggen. We waren in eerste instantie fout gereden maar Trudie bracht ons al snel weer op de juiste route, wat een echt compliment is want men is hier zuinig met aanwijsborden. Eindelijk op de snelweg. Mooie vierbaansweg waar je 110 km mag rijden dus de cruise control aan. Er rijden hier betrekkelijk weinig auto’s dus je hebt de weg bijna voor jezelf. Dit kennen we in Europa niet, kilometers kom je niets tegen wat je bijna niet kunt geloven. Er waren op deze vierbaanssnelweg geen viaducten dus af en toe een afslag, en auto’s die over de vierbaansweg moesten oversteken. Dus gewoon een kruising op een vierbaansautoweg. Een vreemde gewaarwording want ook de grote vrachtauto’s rijden van de ene kant naar de andere kant van de weg dus het is oppassen geblazen in dit geval. Trudie heeft ook een aantal kilometers gereden zodat we elkaar afwisselden. Wat ook vreemd is dat fietsers gebruik mogen maken van de vluchtstrook. Nu begrijpen wij ook dat sommige buitenlanders bij ons van de vluchtstrook worden gehaald. Rond zevenen kwamen we in Canberrra aan. We reden even verkeerd omdat ik door de laaghangende zon niets kon zien en we een afslag mistte. Uiteindelijk kwamen we aan bij het Crown Plaza Canberra. De auto in de parkeergarage en snel naar de receptie. Hier kregen we te horen dat onze kamer was ge-upgrate en we een junior suite kregen. Het kon niet beter. Snel opknappen en ons nog even orienteren. Bij een Italiaans restaurant heerlijk gegeten. Terug op de kamer nog effe tikken en om 23.00 uur het licht uit.