logo
Website Fred en Trudie
Home
Welkom
Gastenboek
Reisverslagen
Cruise 2022
Valencia 2022
Kos 2021
Midwolda 2021
Heino 2020
Caribbean 2020
Polen 2019
Cruise 2019
Griekenland 2018
Kos 2018
Wenen 2018
Cruise 2017
Wenen 2017
Kos 2016
Portugal 2016
Cruise 2015
Australie 2014
Cruise 2013
Griekenland Kos 2012
Caribbean 2011
Spanje 2011
Italië Basilica 2010
Noord Limburg 2010
Madrid 2009
Australie 08/09
Dag 1/2/3
Dag 4/5
Dag 6/7
Dag 8/9
Dag 10/11
Dag 12/13
Dag 14/15
Dag 16/17
Dag 18/19
Dag 20/21
Dag 22/23
Dag 24/25
Dag 26/27
Dag 28/29
Dag 30/31
Dag 32/33
Laatste 2 dagen
Istanboel 2008
Spanje Andalusie 07
Lissabon 2007
Praag 2007
Sardinië 2006
Griekenland 2006
Nieuw Zeeland 2005
Brussel 2005
Italie Calabrie 2004
Australie 2002
Sicilië 2001
Fotoalbums

Dag 16
We konden vandaag uitslapen. De wekker op 07.30 uur. We konden ontbijten op de kamer maar hadden daar geen zin in. In Australische hotels en motels is het geen gewoonte dat ontbijt is inbegrepen. Sommige hotels hebben we inclusief en de motels hadden we het niet gedaan. Dus na de douchebeurt snel effe om de hoek bij de bakker ontbeten. Stevig ontbijt met bacon en egs en een croisant toe. Om 9.30 uur uitgecheckt en op weg voor het tweede deel van de route. Een klein deel van de Great Ocean Road gaat landinwaards en loopt door het Otway Nationaal Park, met gematigde regenwouden en eucalyptusbossen. Hier volgden we de Maids Rest, een wandelpad met loopsteigers en houten bruggen waarover je een halfuur gapend met open mond langs reusachtige bomen en varens loopt. Sommigen stammen hebben een doorsnede van meer dan drie meter. Op het pad kwamen we een Hollands gezin tegen die twee jaar in Australië wonen vanwege werk. Vervolgens reden we door naar Cape Otway Lightstation. De oudst bewaarde vuurtoren van Australië uit 1841 welke ligt op een klif van 80 meter hoog. Je mag op de vuurtoren beklimmen en de vergezichten en rotsformaties zijn adembenemend. Heel veel bezienswaardigheden zijn gratis in Australië maar sommige moet je betalen, zo ook deze, ca. 7 Euro pp. Cape Otway was voor veel immigranten het eerste spoortje van land na het vertrek uit Europa of Noord Amerika. Ook zijn er voor deze kust veel schepen vergaan die velen levens hebben gekost, men noemt het hier ook wel de shipwreckcoast. Onderweg naar de vuurtoren toe hebben we diverse malen gestopt omdat er Koala beren waren te spotten in bomen. Deze hadden we nog niet eerder in de vrije natuur gezien. Er zaten er een heleboel. Het landschap is erg afwisselend aan de linkerzijde de kust met zee en rotsformaties en aan de rechterzijde wisselende bergen, heuvels, groen en geel gekleurd met hier en daar koeien en heel veel bomen. Onderweg nog gestopt op een aantal mooie uitkijkpunten en uiteindelijk kwamen we bij de Twelf Apostles. Deze zijn in de loop van 20 miljoen jaar ontstaan. De rotsen veranderen constant van vorm omdat de zee in het zandsteen vreet. Nog voordat we de rotsformatie gingen bezichtigen verraste Trudie mij door een helicoptervlucht te boeken van circa 30 minuten. Trudie durfde zelf niet mee, ik kon haar jammer genoeg ook niet overhalen. Het was een vlucht van 90 km heen en terug naar the Bay of Islands, boven de 12 apostelen en boven de kust. Het weer was helder en zonnig alhoewel we vanmorgen met regen vertrokken. Voor mij was een vlucht van 10 minuten genoeg maar een half uur was helemaal geweldig. (Wat een kei van een vrouw). Voor mij was het erg spannend want in een helicopter had ik nog nooit gezeten. Er ging nog iemand mee die uit Monaco kwam, ik mocht echter voorin zitten. Wat was dit een geweldige en adembenemende ervaring. Vanuit de lucht is het schitterend en mocht je hier naar toe gaan raad ik je aan om dit ook te doen. Het is niet goedkoop maar meer dan de moeite waard. Eenmaal weer op de grond zijn we naar de klif gelopen vanwaar je met twee benen op de grond ook een machtig uitzicht hebt. Zo massaal die rotsformaties. Enkele kilometers van deze plek zijn nog enkele spectaculaire uitzichtpunten waaaronder een rots vernoemd naar de Tower Bridge vanwege de vorm en de Loch en Gorge. Bij deze laatste heeft in 1878 een tragische schipbreuk plaats gevonden. Er waren slechts twee overlevenden van de 50 opvarenden. Je hier de geschiedenis beleven en op het kleine strand lopen, onder aan de voet van de kliffen, waar de twee, de scheepsjongen en een dochter van een rijke Ierse familie aanspoelden. De oceaan is ondanks het mooie weer erg ruw en de golven beuken met grote kracht tegen de steile rotsen, een magnifiek gezicht. Dit was eigenlijk het laatste van formaat van de GOR. We moesten nog dik 80 km rijden naar Port Fairy ons volgende.overnachtingsadres. Een schitterend vissersdorp 28 km ten westen van Warnambool compleet met kades, robben voor de kust en Ierse invloeden. Morgen door naar het Nationaal Park de Grampians waar we de Kerst doorbrengen

Dag 17
Kerst woensdag, een raar gevoel. Geen stress, geen boodschappen heerlijk ontspannen wakker worden. We konden ontbijten op de kamer maar dat vonden we niets. Bij de benzinepomp in het dorp was een restaurant waar je kon ontbijten. Dat hebben we dus gedaan, tanken en aansluitend sandwich met bacon and egs. Dat fietste er wel in. Eerst maar even naar het strand want die zijn hier schitterend, vervolgens richting de Grampians. Via de c178 reden we richting Penhurst. Vlak voor Penhurst was Mount Rouse. Een berg midden in het vlakke land met een uitzichtpunt. Je merkt wel dat het landschap langzaam heuvelachtig wordt. Met de auto omhoog en vervolgens uitzicht op de bergen van de Grampians en de andere kant richting kust die we niet meer zagen. Penhurst is een klein dorpje met weinig vertier, ook deze kerstwoensdag. Dan maar door naar Dunkeld het laatste plaatsje voor de Grampians waar je nog kunt tanken en voorraad in kunt slaan. Geen supermarkt maar een kleine store. Even terzijde; bij de plaatselijke VVV werden we vriendelijk geholpen aan wat brochures. De statistieken lieten zien dat er in 2007, 527 Nederlanders waren geweest. Na een heerlijke cappucino reden we van Dunkeld de c216 op. Een weg die langzaam een bosrijke omgeving in gaat en stijgt. Het was ruim 65 km naar Halls Cap en we zijn zeggen en schrijven 10 auto’s tegen gekomen. Is dat rustig of niet? Een schitterende weg door groen en gebergte in schitterende kleuren en hier woont echt niemand. Rond 14.00 uur kwamen we aan in Halls Cap. Een echt klein toeristenoord met een aantal campings, motels, hostels, winkels een informatie centrum en het enige hotel waar wij logeren een Best Western. Alles staat in het teken van berg- en wandelsport. In het plaatselijke supermarktje wat boodschappen gedaan, want met Kerst is alles dicht, zelfs de restaurants, kun je het je voorstellen. Aangeraden wordt om voldoende water in de auto te hebben omdat we in een bosbrand gevaarlijke omgeving zitten. Nu is dat water natuurlijk niet om te blussen maar kan je wel helpen in benarde situaties. Ook wordt aangeraden een deken in de auto te liggen, die al klaar ligt op de hotelkamer. Het was ons onderweg al opgevallen dat grote stukken bos zwart geblakerd waren vanwege grote bosbranden het afgelopen jaar. Halss Cap ligt in een dal tussen twee reuze bergketens. Lekkere dingen mee en vervolgens snel naar het hotel om in te checken. Zeer vriendelijke ontvangst, nu moeten we er eerlijkheids halve bijzeggen dat alle hotels waar we tot nu toe zijn geweest we met dezelfde vriendelijkheid werden ontvangen en iedereen erg behulpzaam is. We kregen kamer 23, alle kamers bevinden zich op de begane grond, met uitzicht op een bergketen en een stuk weiland. Eerst even gezommen en daarna werden we getipt dat in het enorme weiland achter ons hotel kangoeroes zaten. En ja hoor, tientallen liepen er en je kon ze toe op ca. 10 meter benaderen. Kangoeroes komen tegen de avond uit het bos naar de weide gebieden en er zijn er hier in Halss Cap enkele honderden.Voor het avondeten hadden een tafel in het hotel gereserveerd en dat was maar goed ook want het was vol. Om een beetje in de Kerst sfeer te komen hadden we de kamer een beetje versiert. Voor mijn verjaardag had ik van Roelof en Heleen, goede vrienden van ons, kleine Kerst decoratie cadeautjes gehad die we mee hebben genomen. Heleen hartstikke goed. Op de TV was een leuke Kerst show en met wat lekkers was het echt een Kerstavond maar niet zoals thuis want dat missen we wel. Om precies 23.55 uur ben ik, Fred nog even naar de sterrenhemel gaan kijken want het is hier stik donker achter op het veld en zag een vallende ster. Hoe origineel. Om 1.00 uur deden we het licht uit.